تصاویر برتر فضایی 2009 !

نشنال جئوگرافیک مجموعه ای از 10عکس برتر فضایی سال 2009 را انتخاب کرده است. عکس های برگزیده فضایی نشنال جئوگرافیک از لحاظ تصویری و موضوعی بسیار متنوع هستند. نگاهی به 10عکس برتر فضایی سال 2009. 6 دی 88 .منبع : نشنال جئوگرافیک. گزارش : بهرام افتخاری.

تصویر بسیار بدیع عبور شاتل فضایی آتلانتیس از مقابل قرص خورشید در ماه مه سال 2009. تیه‌ری لوگو عکاس فضایی موفق شد با کمک یک تلسکوپ مجهز به یک فیلتر خورشیدی مخصوص این عکس را تهیه کند. شاتل فضایی آتلانتیس در این ماموریت عازم تعمیر تلسکوپ فضایی هابل بود.

۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره ماه

آغاز ماموریتهای اخیر ناسا به منظور شکل گیری مطالعات جدید بر روی کره ماه باعث شده تا به بررسی خصوصیات شگفت انگیزی از کره ماه پرداخته شود که شاید تکرار همیشگی این حقایق میزان توجه نسبت به ارزشهای علمی آن را کاسته باشد. به گزارش خبرگزاری مهر، مدارگرد اکتشافی ماه که هفته گذشته به فضا پرتاب شد سطح ماه را با جزئیاتی بی سابقه نقشه برداری و ثبت خواهد کرد و حتی قادر خواهد بود مسیر حرکت کاوشگرهایی را که در گذشته بر روی این کره حرکت کرده اند را به ثبت برساند.
مدارگرد دیگر این ماموریت نیز طی دو مرحله با حفره شاکلتون در قطب جنوبی ماه برخورد خواهد کرد تا دانشمندان بتوانند موادی را که در نتیجه برخورد به بیرون پرتاب می شوند را مورد مطالعه قرار دهند. تمامی این هزینه ها و تلاشها با هدف کشف اطلاعات بیشتر و جدیدتر از قمر زمین است تا دانشمندان بتوانند ساختار اصلی این کره، تاریخچه دقیق آن و احتمال وجود آب در حفره های تاریک و مرموز ماه را کشف کنند.
نشریه لایو ساینس پس از آغاز ماموریتهای جدید ناسا در راستای بازگرداندن انسان به کره ماه، به بررسی ۱۰ حقیقت شگفت انگیز درباره ماه پرداخته است.


۱) ضربه بزرگ:
ماه در نتیجه برخوردی شکل گرفته است که از آن با نام برخورد عظیم یا برخورد بزرگ یاد می شود. اخترشناسان به منظور توضیح این پدیده نظریه ای را با این مضنون ارائه کرده اند: در حدود ۴.۶ بیلیون سال پیش، جسمی عظیم در ابعاد سیاره مریخ اندکی پس از شکل گیری خورشید و منظومه خورشیدی با زمین برخورد کرده است. در نتیجه این برخورد ابری از صخره های تبخیر شده مرکب از اجرام کیهانی و بدنه زمین به مدار خارجی زمین پرتاب شد. این ابر به تدریج سرد و فشرده شده و حلقه ای کوچک را از اجرام جامد تشکیل داد که با جمع شدن این اجرام در کنار یکدیگر ماه کنونی شکل گرفت.


۲) زمین عامل طلوع ماه:
هر روز و طی زمانهای متغیر ماه از سمت شرق طلوع کرده و در سمت غرب غروب می کند. فرایندی که شباهت زیادی به روند حرکتی خورشید و دیگر ستاره ها دارد.
زمین در حال چرخش بر محور خود در جهت شرق است که این پدیده باعث نمایان شدن اجرام کیهانی و ناپدید شدن آنها در طول زمانی معین می شود. کره ماه نیز طی هر ۲۹.۵ روز سفری مداری حول زمین دارد که این حرکت تدریجی در آسمان رو به شرق صورت می گیرد. به همین دلیل است که طلوع ماه در برخی روزها با ۵۰ دقیقه تاخیر صورت می گیرد. این شیوه حرکتی همچنین می تواند دلیل طلوع گاه به گاه زودهنگام ماه در هنگام عصر و یا در طول روز را توضیح دهد.


۳) عدم وجود وجه تاریک:
برخلاف آنچه به نظر می آید، ماه هیچ وجه تاریکی ندارد. ماه تنها وجه دور افتاده ای دارد که امکان مشاهده آن از زمین وجود ندارد. دلیل این پدیده به زمانهای گذشته باز می گردد. در گذشته های دور تاثیرات گرانشی زمین باعث کند شدن چرخش ماه حول محور خود شد. به محض اینکه چرخش ماه به اندازه ای کند شد تا با دوره چرخشی خود به دور زمین انطباق پیدا کند، تاثیر گرانشی زمین بر روی ماه تثبیت شد. به همین دلیل ماه در حال حاضر یک بار به دور زمین چرخیده و یک بار حول محور خود حرکت می کند و به دلیل اینکه هر دو این چرخشها در زمانی واحد شکل می گیرند، زمین تنها قادر به مشاهده یک وجه از کره ماه خواهد بود.


۴) کمبود گرانش:
 کره ماه ۲۷ درصد از ابعاد زمین را با جرمی کمتر تشکیل می دهد. در عین حال گرانش موجود در کره ماه تنها ۱.۶ گرانش کره زمین اندازه گیری شده است. به همین دلیل در صورتی که تکه سنگی در کره ماه از بالا به پایین پرتاب شود، سرعت سقوط آن بسیار کمتر از سرعت سقوط همان سنگ در زمین خواهد بود. همچنین در صورتی که وزن فردی در روی زمین ۶۸ کیلوگرم باشد، همان فرد در کره ماه ۱۱ کیلوگرم وزن خواهد داشت.


۵) کوچک و بزرگ شدن قرص ماه:
مدار حرکت ماه به دور زمین بر خلاف باور بسیاری بیضوی است و نه دایره. به همین دلیل فاصله میان مرکز زمین و مرکز ماه طی هر یک از دوره های کامل چرخش ماه، متغییر است. در نزدیکترین فاصله ماه به زمین که اصطلاحا حضیض خوانده می شود فاصله این دو جرم کیهانی از یکدیگر ۳۶۳ هزار و ۳۰۰ کیلومتر خواهد بود. این فاصله در نقطه عکس، یعنی در دورترین فاصله ممکن به ۴۰۵ هزار و ۵۰۰ کیلومتر افزایش پیدا می کند. به بیانی دیگر زمانیکه ماه در نزدیکترین فاصله خود از زمین کامل شود، ۱۴ درصد بزرگتر دیده شده و درخشش آن ۳۰ درصد افزایش خواهد یافت.


۶) تاریخچه بمباران در ماه:
حفره های موجود در سطح کره ماه می تواند گذشته سخت این کره را به خوبی آشکار سازد. به دلیل نبودن نزدیک به مطلق اتمسفر در ماه و کم بودن فعالیتهای درونی در این کره، تعداد حفره هایی که در اثر برخوردهای شدید در بیلیونها سال پیش در ماه به وجود آمده اند رکورد منحصر به فردی را به ثبت رسانده اند.
با تخمین تاریخ حفره های ماه، دانشمندان دریافته اند که سیاره زمین به همراه قمر خود در حدود چهار بیلیون سال پیش تحت بمباران شدید کیهانی بوده است.


۷) کره ماه کره نیست:
ماه شکل کروی و دوار ندارد بلکه تخم مرغی شکل است. در صورتی که ماه با دقت مورد مطالعه قرار گیرد می توان دید که مرکز ماه درواقع مرکز هندسی این قمر به شمار نمی رود و در واقع با مرکز واقعی کره دو کیلومتر فاصله دارد.


۸) ماه لرزه:
فضانوردان ماموریت آپولو طی بازدید خود از کره ماه از لرزه نگار استفاده کرده و دریافتند این جرم خاکستری جرمی مرده به شمار نمی رود. ماه لرزه های کوچک از کیلومترها پایین تر از سطح خارجی ماه سرچشمه می گیرند و اینگونه به نظر می رسد این لرزه ها تحت تاثیر کشش گرانشی زمین به وجود می آیند. شکستگی های کوچک و فوران گاز از نشانه های وجود ماه لرزه در این کره درخشان است.
دانشمندان بر این باورند ماه نیز دارای هسته ای داغ و مذاب مشابه زمین است. اما اطلاعات به دست آمده از کاوشگر سازمان ناسا در سال ۱۹۹۹ نشان می دهد که ماه دارای هسته ای بسیار کوچک بوده که تنها دو تا چهار درصد از جرم کلی ماه را تشکیل می دهد. این ابعاد در برابر ابعاد هسته زمین که ۳۰ درصد از جرم کلی زمین را تشکیل می دهد کاملا ناچیز است.


۹) تاثیر اقیانوسی:
عامل اصلی جزر و مدهای موجود در زمین با در نظر نگرفتن تاثیرات اندک خورشید، کره ماه است. گرانش ماه باعث ایجاد کشش بر روی اقیانوسهای زمین می شود. در ماه جدید و کامل، خورشید، زمین و ماه در یک ردیف قرار می گیرند که این پدیده جزر و مد بیشتری را نسبت به شرایط عادی به وجود می آورد. زمانی که ماه در تربیع اول یا آخر قرار دارد خفیف ترین جزر و مد به وجود می آید. چرخش ۲۹.۵ روزی ماه به دور زمین کاملا دوره ای نبوده و در نزدیکترین موقعیت ماه نسبت به زمین بیشترین جزر و مدها به حالت جهشی افزایش پیدا می کنند که به اصطلاح جزر و مد جهشی حضیضی خوانده می شوند.از دیگر تاثیرات جالب توجه کششهای قمری این است که ماه طی این جزر و مدها قسمتی از انرژی زمین را می رباید که این پدیده باعث کاهش ۱.۵ میلی ثانیه ای سرعت زمین در هر قرن می شود.


۱۰) خداحافظ ماه:
با توجه به آنچه گفته شد، ماه سالانه مقادیری از انرژی زمین را ربوده و از آن برای بالا کشیدن خود به اندازه چهار سانتیمتر در بالاترین مدارش استفاده می کند. محققان معتقدند ماه زمانی که در حدود ۴.۶ بیلیون سال پیش شکل گرفته است، فاصله ای برابر ۲۲ هزار و ۵۳۰ کیلومتر از زمین داشته است که این فاصله اکنون به ۴۵۰ هزار کیلومتر افزایش پیدا کرده است.
در عین حال سرعت چرخش زمین رو به کندی است و به همین دلیل روزهای زمین رو به طولانی تر شدن گذاشته اند. به تدریج صعود کشش سیاره زمین در میان یک خط فرضی میان مرکز زمین و ماه انباشته خواهد شد و به این شکل تغییرات چرخش سیاره ای زمین متوقف خواهد شد. در این صورت یک روز زمین برابر یک ماه خواهد شد. در صورت وقوع چنین پدیده ای که احتمال آن به بیلیونها سال در آینده نسبت داده شده است، یک ماه زمین بسیار طولانی شده و ماه به تدریج فاصله خود را از زمین افزایش خواهد داد.
 

ده حقیقت شگفت انگیز درباره ماه!

آغاز ماموریتهای اخیر ناسا به منظور شکل گیری مطالعات جدید بر روی کره ماه باعث شده تا به بررسی خصوصیات شگفت انگیزی از کره ماه پرداخته شود.
به گزارش خبرگزاری مهر، مدارگرد اکتشافی ماه که هفته گذشته به فضا پرتاب شد سطح ماه را با جزئیاتی بی سابقه نقشه برداری و ثبت خواهد کرد و حتی قادر خواهد بود مسیر حرکت کاوشگرهایی را که در گذشته بر روی این کره حرکت کرده اند را به ثبت برساند. مدارگرد دیگر این ماموریت نیز طی دو مرحله با حفره شاکلتون در قطب جنوبی ماه برخورد خواهد کرد تا دانشمندان بتوانند موادی را که در نتیجه برخورد به بیرون پرتاب می شوند را مورد مطالعه قرار دهند. تمامی این هزینه ها و تلاشها با هدف کشف اطلاعات بیشتر و جدیدتر از قمر زمین است تا دانشمندان بتوانند ساختار اصلی این کره، تاریخچه دقیق آن و احتمال وجود آب در حفره های تاریک و مرموز ماه را کشف کنند. نشریه لایو ساینس پس از آغاز ماموریتهای جدید ناسا در راستای بازگرداندن انسان به کره ماه، به بررسی 10 حقیقت شگفت انگیز درباره ماه پرداخته است. ضربه بزرگ: ماه در نتیجه برخوردی شکل گرفته است که از آن با نام برخورد عظیم یا برخورد بزرگ یاد می شود. اخترشناسان به منظور توضیح این پدیده نظریه ای را با این مضنون ارائه کرده اند: در حدود 4.6 بیلیون سال پیش، جسمی عظیم در ابعاد سیاره مریخ اندکی پس از شکل گیری خورشید و منظومه خورشیدی با زمین برخورد کرده است. در نتیجه این برخورد ابری از صخره های تبخیر شده مرکب از اجرام کیهانی و بدنه زمین به مدار خارجی زمین پرتاب شد. این ابر به تدریج سرد و فشرده شده و حلقه ای کوچک را از اجرام جامد تشکیل داد که با جمع شدن این اجرام در کنار یکدیگر ماه کنونی شکل گرفت. زمین عامل طلوع ماه: هر روز و طی زمانهای متغیر ماه از سمت شرق طلوع کرده و در سمت غرب غروب می کند. فرایندی که شباهت زیادی به روند حرکتی خورشید و دیگر ستاره ها دارد. زمین در حال چرخش بر محور خود در جهت شرق است که این پدیده باعث نمایان شدن اجرام کیهانی و ناپدید شدن آنها در طول زمانی معین می شود. کره ماه نیز طی هر 29.5 روز سفری مداری حول زمین دارد که این حرکت تدریجی در آسمان رو به شرق صورت می گیرد. به همین دلیل است که طلوع ماه در برخی روزها با 50 دقیقه تاخیر صورت می گیرد. این شیوه حرکتی همچنین می تواند دلیل طلوع گاه به گاه زودهنگام ماه در هنگام عصر و یا در طول روز را توضیح دهد. عدم وجود وجه تاریک: برخلاف آنچه به نظر می آید، ماه هیچ وجه تاریکی ندارد. ماه تنها وجه دور افتاده ای دارد که امکان مشاهده آن از زمین وجود ندارد. دلیل این پدیده به زمانهای گذشته باز می گردد. در گذشته های دور تاثیرات گرانشی زمین باعث کند شدن چرخش ماه حول محور خود شد. به محض اینکه چرخش ماه به اندازه ای کند شد تا با دوره چرخشی خود به دور زمین انطباق پیدا کند، تاثیر گرانشی زمین بر روی ماه تثبیت شد. به همین دلیل ماه در حال حاضر یک بار به دور زمین چرخیده و یک بار حول محور خود حرکت می کند و به دلیل اینکه هر دو این چرخشها در زمانی واحد شکل می گیرند، زمین تنها قادر به مشاهده یک وجه از کره ماه خواهد بود. کمبود گرانش: کره ماه 27 درصد از ابعاد زمین را با جرمی کمتر تشکیل می دهد. در عین حال گرانش موجود در کره ماه تنها 1.6 گرانش کره زمین اندازه گیری شده است. به همین دلیل در صورتی که تکه سنگی در کره ماه از بالا به پایین پرتاب شود، سرعت سقوط آن بسیار کمتر از سرعت سقوط همان سنگ در زمین خواهد بود. همچنین در صورتی که وزن فردی در روی زمین 68 کیلوگرم باشد، همان فرد در کره ماه 11 کیلوگرم وزن خواهد داشت. کوچک و بزرگ شدن قرص ماه: مدار حرکت ماه به دور زمین بر خلاف باور بسیاری بیضوی است و نه دایره. به همین دلیل فاصله میان مرکز زمین و مرکز ماه طی هر یک از دوره های کامل چرخش ماه، متغییر است. در نزدیکترین فاصله ماه به زمین که اصطلاحا حضیض خوانده می شود فاصله این دو جرم کیهانی از یکدیگر 363 هزار و 300 کیلومتر خواهد بود. این فاصله در نقطه عکس، یعنی در دورترین فاصله ممکن به 405 هزار و 500 کیلومتر افزایش پیدا می کند. به بیانی دیگر زمانیکه ماه در نزدیکترین فاصله خود از زمین کامل شود، 14 درصد بزرگتر دیده شده و درخشش آن 30 درصد افزایش خواهد یافت. تاریخچه بمباران در ماه: حفره های موجود در سطح کره ماه می تواند گذشته سخت این کره را به خوبی آشکار سازد. به دلیل نبودن نزدیک به مطلق اتمسفر در ماه و کم بودن فعالیتهای درونی در این کره، تعداد حفره هایی که در اثر برخوردهای شدید در بیلیونها سال پیش در ماه به وجود آمده اند رکورد منحصر به فردی را به ثبت رسانده اند. با تخمین تاریخ حفره های ماه، دانشمندان دریافته اند که سیاره زمین به همراه قمر خود در حدود چهار بیلیون سال پیش تحت بمباران شدید کیهانی بوده است. کره ماه کره نیست: ماه شکل کروی و دوار ندارد بلکه تخم مرغی شکل است. در صورتی که ماه با دقت مورد مطالعه قرار گیرد می توان دید که مرکز ماه درواقع مرکز هندسی این قمر به شمار نمی رود و در واقع با مرکز واقعی کره دو کیلومتر فاصله دارد. ماه لرزه: فضانوردان ماموریت آپولو طی بازدید خود از کره ماه از لرزه نگار استفاده کرده و دریافتند این جرم خاکستری جرمی مرده به شمار نمی رود. ماه لرزه های کوچک از کیلومترها پایین تر از سطح خارجی ماه سرچشمه می گیرند و اینگونه به نظر می رسد این لرزه ها تحت تاثیر کشش گرانشی زمین به وجود می آیند. شکستگی های کوچک و فوران گاز از نشانه های وجود ماه لرزه در این کره درخشان است. به گزارش مهر، دانشمندان بر این باورند ماه نیز دارای هسته ای داغ و مذاب مشابه زمین است. اما اطلاعات به دست آمده از کاوشگر سازمان ناسا در سال 1999 نشان می دهد که ماه دارای هسته ای بسیار کوچک بوده که تنها دو تا چهار درصد از جرم کلی ماه را تشکیل می دهد. این ابعاد در برابر ابعاد هسته زمین که 30 درصد از جرم کلی زمین را تشکیل می دهد کاملا ناچیز است. تاثیر اقیانوسی: عامل اصلی جزر و مدهای موجود در زمین با در نظر نگرفتن تاثیرات اندک خورشید، کره ماه است. گرانش ماه باعث ایجاد کشش بر روی اقیانوسهای زمین می شود. در ماه جدید و کامل، خورشید، زمین و ماه در یک ردیف قرار می گیرند که این پدیده جزر و مد بیشتری را نسبت به شرایط عادی به وجود می آورد. زمانی که ماه در تربیع اول یا آخر قرار دارد خفیف ترین جزر و مد به وجود می آید. چرخش 29.5 روزی ماه به دور زمین کاملا دوره ای نبوده و در نزدیکترین موقعیت ماه نسبت به زمین بیشترین جزر و مدها به حالت جهشی افزایش پیدا می کنند که به اصطلاح جزر و مد جهشی حضیضی خوانده می شوند. به گزارش مهر، از دیگر تاثیرات جالب توجه کششهای قمری این است که ماه طی این جزر و مدها قسمتی از انرژی زمین را می رباید که این پدیده باعث کاهش 1.5 میلی ثانیه ای سرعت زمین در هر قرن می شود. خداحافظ ماه: با توجه به آنچه گفته شد، ماه سالانه مقادیری از انرژی زمین را ربوده و از آن برای بالا کشیدن خود به اندازه چهار سانتیمتر در بالاترین مدارش استفاده می کند. محققان معتقدند ماه زمانی که در حدود 4.6 بیلیون سال پیش شکل گرفته است، فاصله ای برابر 22 هزار و 530 کیلومتر از زمین داشته است که این فاصله اکنون به 450 هزار کیلومتر افزایش پیدا کرده است. در عین حال سرعت چرخش زمین رو به کندی است و به همین دلیل روزهای زمین رو به طولانی تر شدن گذاشته اند. به تدریج صعود کشش سیاره زمین در میان یک خط فرضی میان مرکز زمین و ماه انباشته خواهد شد و به این شکل تغییرات چرخش سیاره ای زمین متوقف خواهد شد. در این صورت یک روز زمین برابر یک ماه خواهد شد. در صورت وقوع چنین پدیده ای که احتمال آن به بیلیونها سال در آینده نسبت داده شده است، یک ماه زمین بسیار طولانی شده و ماه به تدریج فاصله خود را از زمین افزایش خواهد داد.

مشتری، پادشاه سیاره ها

غول سیاره های منظومه شمسی مشتری است. این سیاره را با نام های «هرمزد»، «برجیس» یا «ژوپیتر» هم می شناسیم؛ سیاره یی که نسبت به دیگر سیاره های منظومه شمسی از جنبه هایی رکورددار است. مشتری، این بزرگ ترین سیاره منظومه شمسی، یک کره تشکیل شده از گاز است. مشتری بعد از عطارد، زهره، زمین و مریخ در جایگاه پنجمین سیاره منظومه مان قرار دارد. چهار سیاره اول را سیاره های زمین مانند می دانیم زیرا جنسی از خاک دارند اما مشتری و سیاره های بعد از آن، هیچ کدام دارای جنسی همانند زمین نیستند بلکه آنها مانند خورشید از گاز تشکیل شده اند اما همانند خورشید ستاره نیستند و همچنان در قلمرو سیاره ها به حساب می آیند زیرا مانند ستارگان دارای نور و روشنایی نیستند و فرآیند همجوشی هسته یی انجام نمی دهند.
اگر بخواهیم روی سیاره های گازی فرود بیاییم هرگز به سطحی مستقل همچون سطح سیاره های سنگی مانند زمین و مریخ نخواهیم رسید بلکه تنها با نزدیک شدن به مرکز سیاره از لایه های مختلف گازی با فشارهای متفاوت عبور می کنیم. اما در مرکز سیاره به دلیل فشار زیاد می توان گاز را به صورت مایع یافت. مشتری سیاره یی گازی

از جنس هیدروژن است.
از روی زمین و با یک تلسکوپ مناسب آماتوری می توانیم تصویری شگفت انگیز از مشتری در آسمان شب مشاهده کنیم. لکه یی که ناشی از جریان های سطحی سیاره است به راحتی مشاهده می شود؛ حتی با یک دوربین دوچشمی ساده به راحتی می توانیم رقص چهار قمر را که به نام اقمار گالیله یی معروفند، به دور این سیاره مشاهده کنیم. ۴۰۰ سال پیش هم زمانی که گالیله تلسکوپ خود را به سوی آسمان نشانه برد برای اولین بار همین اقمار را رصد کرد و ایده خورشید مرکزی را در ذهن خود پروراند.
مشتری آنچنان بزرگ است که زمین در برابرش تنها مانند یک نوزاد است. برای درک بهتر می توانیم بگوییم قطر مشتری ۱۱ برابر قطر زمین است و حجمی برابر ۱۳۰۰ برابر زمین دارد. اما آنچه جالب است آن است که مشتری با این بزرگی همچون فرفره یی غول پیکر آنچنان سریع به دور خود می چرخد که هیچ سیاره یی در منظومه شمسی به این سرعت حول محور خود نمی چرخد. سرعت این گردش (حرکت وضعی مشتری) به صورت یک دور کامل ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه طول می کشد.

 

Jupiter is about 1300 times bigger than Earth!

مشتری همچنین رکورددار تعداد قمر در منظومه شمسی است. تا به حال ۶۳ قمر به دور این سیاره کشف شده است. اگر به عکس های گرفته شده از مشتری نگاه کنیم، نوارهایی را در رنگ ها و اندازه های مختلف می بینیم که موازی با استوای سیاره، تمام سطح را پوشانده اند. این نوارها در واقع جریان هایی از گاز است که روی سطح گازی مشتری از گذشته تاکنون وجود داشته اند و هر کدام با سرعت های مختلف و جهت های گوناگون نسبت به یکدیگر در گردشند. در لبه این نوارهای رنگارنگ بر اثر برخوردی که با هم به دلیل اختلاف جهت حرکت و سرعت دارند، اصطکاک ایجاد می شود و موجب پدید آمدن توفان هایی مارپیچی می شوند که نمایان ترین آن را می توانیم در لکه یی قرمز و به بزرگی دو برابر زمین که به نام «لکه سرخ بزرگ مشتری» مشهور است، مشاهده کنیم.

مشتری به دلیل بزرگی، دارای گرانشی قوی است که در جارو کردن تمام خرده سنگ های اطراف خود همانند یک جاروبرقی عمل می کند حتی گاهی ستاره های دنباله داری که از کنار مشتری رد می شدند، به دام جاذبه مشتری افتاده و خرد و تکه تکه شده و بر مشتری سقوط کرده اند. برخی مواقع هم در این اجرام به دلیل جاذبه قوی مشتری انحرافاتی در مدارشان پدید آمده است.

فاصله میانگین مشتری از خورشید ۷۷۸۵۷۰۰۰۰ کیلومتر یا به عبارت دیگر حدود پنج برابر فاصله زمین از خورشید است. با توجه به این فاصله دمای میانگین این سیاره تقریباً منهای ۱۲۰درجه سانتیگراد است. البته هرچه به مرکز مشتری نزدیک تر می شویم، به دلیل افزایش فشار، دما هم بیشتر شده به طوری که در مرکز این سیاره دما به صورت شگفت انگیزی بالاست. مشتری در مدار بیضی شکل خود به دور خورشید با میانگین سرعت ۱۳ کیلومتر در ثانیه، ۱۲ سال زمینی طول می کشد تا یک دور کامل به دور خورشید بزند.
با توجه به جرم مشتری که ۳۱۸ برابر زمین و چگالی آن ۴/۱ برابر چگالی زمین است، جاذبه سطحی آن ۴/۲ برابر جاذبه روی سطح زمین است. به این ترتیب شخصی که هزار نیوتن روی زمین وزن دارد، در مشتری ۲۴۰۰ نیوتن وزن پیدا خواهد کرد. شتاب گریز از سیاره مشتری در سطح بالایی آن ۵۹ کیلومتر در ثانیه (در زمین=۱۱ کیلومتر در ثانیه) است یعنی اگر جسمی با این سرعت از سطح مشتری پرتاب شود دیگر به سطح این سیاره باز نخواهد گشت.

تا به حال کاوشگران زیادی برای بررسی مشتری به سمت این سیاره فرستاده شده اند که موجب کشف میدان مغناطیسی قوی و مشاهده رعد و برق در میان ابرهای مشتری شده است. این کاوشگران علاوه بر بررسی مشتری به اقمار در حال گردش به دور این سیاره هم توجه کرده اند تا جایی که توانسته اند وجود اقیانوس هایی از آب یخ زده که محل خوبی برای تشکیل حیات است و همچنین وجود فعال ترین آتشفشان های منظومه شمسی را بر سطح برخی از اقمار مشتری بیابند.

زیباترین عکس های هابل

آینده اینترنت نامحدود است

به عقیده خالق اینترنت، سرعت توسعه و بهبود در وب گسترده جهانی همچنان به رشد ادامه خواهد داد و آینده وب نامحدود است.

سرتیم برنزلی در بیستمین سالگشت ایده‌اش برای ایجاد اینترنت اظهار کرد: تلفن‌های همراه آینده اینترنت را پیش خواهند برد. تیم برنزلی در ماه مارس سال 1989 در مرکز پژوهش هسته‌ای سرن مشغول به کار بود که یک پایگاه داده‌های پرتکس یا فرامتن برنامه‌ریزی کرد تا به دانشمندان در به اشتراک گذاردن اطلاعات کمک کند. به عقیده ناظر وی، این ایده مبهم اما هیجان‌انگیز بود، برنزلی سال بعد نرم‌افزاری را ایجاد کرد که به کاربران امکان می‌داد داده‌ها را در اینترنت مشاهده کنند.

فن‌آوری WWW از سال 1991 و پس از اینکه سرن نتوانست توسعه آن را تضمین کند برای استفاده گسترده در اینترنت قابل‌ دسترس شد و این سازمان دو سال بعد تصمیم گرفت حق امتیاز برای آن نگیرد. برنزلی که اکنون محقق در موسسه فن‌آوری ماساچوست (MIT) در آمریکا و استاد علوم رایانه در دانشگاه ساوت همپتون در انگلیس است، همچنان سرپرستی کنسرسیوم وب گسترده جهانی (W3C) را برعهده دارد که توسعه وب را هدایت می‌کند.

منبع : ایسنا

سفر به ماه،بزرگترین دروغ قرن بیستم

خبرگزاری فارس: ما مدارکی داریم که فرود انسان بر روی ماه در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 دروغی بزرگ بوده است.

"در دروغ بزرگ همیشه قدرت معینی از قابلیت باور کردن وجود دارد. چرا که افراد زیادی از یک ملت همیشه تحت تأثیر عواطف به راحتی گول می خورند حالا یا عمدی یا سهوی. و به خاطر سادگی و بی آلایشی و صداقت باور آنها، راحت تر قربانی یک دروغ بزرگ می شوند تا یک دروغ کوچک. چرا که آنها خودشان در موارد کوچک، دروغ های کوچک می گویند و از گفتن دروغ های بزرگ شرم دارند (و دولت مردان در این مورد شرمی هم ندارند). هرگز به ذهن این مردم خطور نمی کند که دروغ های خیلی بزرگ بسازند و هرگز هم باور ندارند که دیگران چنان گستاخ باشند که این چنین صداقت را بدنام کنند ولو این که مدارک این چنین دروغی را برای ذهن آنها ثابت کنند آن هم به طور آشکار، باز هم به دروغ بودن آن دروغ بزرگ شک دارند و همچنان فکر می کنند که حتماً توضیحی وجود دارد. چنین دروغ بزرگ گستاخانه ای همیشه رد پاهایی پشت سر خود به جای می گذارد. حتی بعد از این که سرهم بندی شد و توسط متخصص های جهانی دروغ گویی وتمام کسانی که برای دروغ گفتن در هر دروغ گویی با هم همکاری می کنند، به عنوان یک حقیقت شناخته شد. این افراد در حال حاضر به خوبی می دانند که چگونه از این دروغ ها برای اهداف توسعه طلبانه خود استفاده کنند "
آدولف هیتلر (1925)
حتی یک تفاله ای از کیسه ی زباله ی زمین مانند آدولف هیتلر هم می دانست که چگونه توده های مردم را با مهارت اداره کند و گول بزند پس شما به واقع فکر می کنید که آمریکا انسان را بر روی ماه فرود آورده است؟ خوب، دوباره فکر کنید. ما مدارکی داریم که فرود انسان بر روی ماه در اواخر دهه ی 60 و اوایل دهه ی 70 دروغی بزرگ بوده است.
برای شروع بهتر است بدانید که تنها 100 نفر در پروژه فرود بر روی کره ی ماه درگیر بوده اند. مرکز کنترل در هوستون (Houston) به علاوه بیشتر زنان و مردانی که بر روی این پروژه کار کرده اند، شکی باقی نمی گذارند که این کار یک دروغ بوده است. اما چگونه ممکن است؟ خیلی ساده. قدرت کسی که چنین افتضاحی را به بار آورده هرگز اجازه نمی دهد که کسی این تصور را داشته باشد. هزاران نفری که درگیر این ماجرا شده اند، تنها نگران قسمت کوچکی بودند که مربوط به آنها بود. مهندسان، مکانیک ها، برنامه نویسان کامپیوتری و... کاری نداشتند که با هم مشترک باشد. بنابراین بیشتر افراد از چیزی از یک پروژه ی هالیوود سر بیرون می آورد، چیزی نمی فهمند.
در سال 1962، رئیس جمهور آمریکا، جان اف کندی گفت که یک تصوری از آمریکا دارد که تا قبل از پایان این دهه می تواند انسان را بر روی ماه فرود آورد و دوباره وی را به زمین بازگرداند. امروز، ما نمی دانیم که کندی آن روز می دانست که این کار واقعاً ممکن است یا نه اما مدت کوتاهی پس از ترور او، بهترین دانشمند جهان در زمینه ی موشک که در این پروژه کار می کرد به لیندون جانسون اطلاع داد که علم حداقل تا 30 سال آینده از انجام چنین پروژه ای ناتوان است. حقیقت این است... در واقع آنها کمی خوش بین بودند. الآن و اینجا ما 40سال از آن تاریخ را گذرانده ایم و هنوز هم تکنولوژی قادر به فرستادن یک انسان به ماه و باز گرداندن سالم وی به زمین نیست. قدرت هایی که در مورد این کلاهبرداری تصمیم گرفتند به این نتیجه رسیدند که اگر آنها نتوانستند انسانی را به ماه بفرستند وبه سلامت به زمین بازگردانند، کاری که آنها باید بکنند این است که از ناسا بخواهند این چنین پروژه ای را جعل کند و پس از آن میلیاردها دلار از پول مالیات دهندگان که برای سرمایه گذاری در این پروژه در نظر گرفته شده بود را برای خود بردارند. پس از آن، آنها تصمیم گرفتند که واقعاً می توانند کل این ماجرا را جعل کنند آنهم فقط با قسمتی از پولی که برای این کار آماده شده بود. این جا در عکس زیر مکانی در ایسلند است که ما فهمدیم که بسیاری از کلک ها و دروغ های ناسا در آن ساخته شده است.
در این جا چند حقیقت وجود دارد که باید به ذهن بسپارید که نمی شود واقعاً انسانی را به ماه فرستاد و غیر ممکن است:
ماه به طور دائم توسط شهاب سنگ های خیلی ریز که با سرعت بیست هزار مایل در ساعت حرکت می کنند، در حال بمباران شدن است. برای این که تصور درستی داشته باشید گلوله یک تفنگ با سرعت 800 مایل بر ساعت حرکت می کند. ماه هم هیچ اتمسفری ندارد که سرعت این شهاب سنگ ها را کم کند. اگر یکی از فضانوردان یا یکی از واحدهای ماه نشین توسط یکی از این شهاب سنگ ها ضربه ای ببیند حتی اگر این شهاب سنگ به اندازه ی یک دانه برنج باشد، آن وقت کار تمام است. عجیب این که ناسا در آن زمان اصلاً نگران چنین موضوعی نبود.
این یک مورد واقعاً دیگر خیلی خنده دار است. به پوتین های نیل آرمسترانگ (اولین انسانی که آمریکایی ها مدعی اند بر روی ماه پاگذاشت) نگاه کنید. به کف پوتین نگاه کنید و به عکس که ناسا ادعا می کند اولین نقش پوتین بر روی ماه بود.
این دونقش هیچ شباهتی به هم ندارند. ناسا سرانجام به خاطر اشتباهش طفره رفت و حالا ادعا می کند که پوتین هایی که آرمسترانگ روی ماه پوشیده بود قبل از این که ماه نشین اورا سوار کند روی سطح ماه رها شد و به زمین بازگردانده نشد، مطمئناً همین که ناسا گفته، درست است...
یک مشکل دیگر، یک سری امواج کشنده در فضا وجود دارد نه تنها برای فضانوردان بلکه برای عکس هایی که ممکن است بخواهد گرفته شود هم کشنده است و آنها را از بین می برد. خیلی خنده دادر است که ناسا سعی کرده که با حیله این رسوایی دیگر را هم از سر بگذراند. در یک دقیقه به شما نشان می دهیم که چنین عکس هایی که ناسا ادعا می کند روی ماه گرفته شده است جعلی است.
ماه بر روی زمین که 250 هزار مایل با آن فاصله دارد نور می اندازد، برای این که چنین سطحی به این روشنایی بخواهد وجود داشته باشد، حتما، برای هر کس کور کننده خواهد بود. بنابراین اصلاً فکرش را هم نکنید که با تکنولوژی آن روز (حتی امروز) بتوان عکس گرفت که ظاهر هم بشود. اما هیچ کدام از چنین عکس هایی که فضانوردان گرفتند، کوچکترین مشکلی نداشت.
نیل آرامسترانگ کسی که ناسا مدعی است اولین انسانی است که پا بر روی ماه گذاشت هم اکنون (این مقاله قبل از مرگ وی تألیف شده بود) دچار بیماری روح شده است چرا که تمام عمرش مجبور بوده با این دروغ زندگی کند. عجیب این که ما هیچ گاه ندیدیم که فضانوردانی که بر روی ماه راه رفته اند در یک جمع مردمی از جزئیات این سفر حرف بزنند. چرا این کار را نکردند؟ ناسا به آنها اجازه نداد.
در عکس زیر که از ماه نورد گرفته شده ومدعی شده اند که بر روی ماه حرکت کرده است هیچ رد لاستیکی در عقب یا جلوی آن دیده نمی شود.
به عکس زیر نگاه کنید علامت آمریکا بر روی سفینه ی ماه نشین با نوار چسب اسکاچ چسبانده شده این نوارچسب حتماً باید تحمل دمای 400درجه را داشته باشد آیا می توانسته است؟ من که مطمئنم نمی توانسته شما چطور؟
به این عکس نگاه کیند عکسی است از پیت کانراد از آپولو 12 اگر به قسمت بالایی کلاهش نگاه کنید، در قسمت بالا سمت راست انعکاس پروژکتور نورپردازی استودیویی را می توانید ببینید.
حالا یک چیز جالب دیگر، اولین سیگنال های ارسالی از ماه ابتدا به استرالیا رسیده است، استرالیایی های می گویند که در اولین تصویر مخابره شده دیده اند که یک نفر یک قوطی کوکاکولا را که در تصویر بوده از تصویر بیرون پرت کرده است.
یا مثلاً به این عکس توجه کنید که در آن پرچم آمریکا به آرامی توسط باد در حال تکان خوردن است. جالب این که در ماه هیچ گونه جریان بادی وجود ندارد. چون ماه اتمسفر ندارد.
برای آنکه سفر به فضا امکان پذیر شود، ناسا تأسیس شد. برنامه ی فضایی آپولو این طور وانمود کرد که انسان می تواند به فضا سفر کند و بر روی ماه پیاده روی کند. هر کدام از پروژه های آپولو با دقت تمرین می شد و سپس با دقت بسیار بیشتر در صحنه های نمایش در سایت آزمایشی فوق سری کمیسیون انرژی اتمی در صحرای نوادا و استودیوهای کاملاً امن ومحافظت شده والت دیزنی که در آن یک مدل بزرگ از ماه بود، به صورت فیلم در می آمد. همه ی اسامی، مأموریت ها، محل های فرود و تمام وقایع در برنامه ی فضایی آپولو انعکاس مراسم و تشریفات سری و سمبل آیین های سری پنهان روشنفکران است. شفاف ترین چیز انفجار ساختگی سفینه ی فضایی آپولو 13 که آکوریس (عصر جدید) نامیده شده بود، که در ساعت 1:13 (زمان نظامی 1313) در 13 آوریل 1970 رخ داد. این رخداد استعاره ای از جشن درگیرکردن مرگ و انفجار، شغل تابوت سازی، مشارکت با جهان معنوی و... در این پروژه بود. سفرهای اکتشاف ماه متوقف شدند چرا که ادامه دادن این دروغ بزرگ بدون آشکار شدن آن امکان پذیر نبود و البته آنها دیگر داستانی برای سرهم کردن نداشتند.
هیچ انسانی، هیچ گاه از ارتفاع 300 مایلی بالاتر نرفت. در این ارتفاع فضانوردان تحت فشار تشعشعات کمربند ون آلن بودند و البته کمربند ون آلن از آنها در برابر بی نهایت تشعشعات کیهانی محافظت می کرد. هیچ انسانی هرگز در هیچ برنامه ی فضایی آشکار برای عموم مردم، دور ماه نگشت، روی آن فرود نیامد و روی ماه پیاده روی نکرد، هیچ کس، هیچ وقت. حتی اگر چنین چیزی هم رخ داده باشد آنهم به صورت واقعی، باید از تکنولوژی خیلی بالایی استفاده شده باشد و هیچ کس هم از آن خبر نداشته باشد (حتی حالا هم چنین تکنولوژی پیشرفته ای در اختیار ما نیست).
آن تشعشعات عظیم که در کمربند ون آلن با آن روبروی می شویم، تشعشعات خورشیدی، پرتوهای کیهانی، روشنایی خیره کننده خورشید، کنترل دما و خیلی از مشکلات دیگر به هیچ موجود زنده ای اجازه نمی دهد که با چنین سطحی از تکنولوژی که ما در اختیار داریم، از اتمسفر خارج شود. هر دانش آموز با هوش دبیرستانی با یک کتاب فیزیک پایه می تواند ثابت کند که فرود آپولو بر روی ماه توسط ناسا جعلی بوده است.
اگر باز هم شک دارید، توضیح دهید که چگونه فضانوردان روی ماه پیاده روی کردند ،آن هم با لباس فضایی و در معرض نور خورشید کامل و گرمایی که در خلأ موجود در سطح ماه با درجه حرارت 256 درجه، آنها را احاطه کرده بود و تازه اینها غیراز اثرات شهاب سنگ های آسمانی، پرتوهای کیهانی، پرتوهای خورشیدی و... است. ناسا به ما می گوید که ماه هیچ اتمسفری ندارد و فضانوردان این سازمان در خلأ کامل بوده اند.
گرما با به عنوان حرکت و لرزش مولکول های ماده معنی می شود. حرکت سریع مولکول ها، یعنی دمای بالاتر. حرکت آرامتر مولکول های یعنی دمای پایین تر. صفر مطلق دمایی است که در آن حرکت مولکول ها، متوقف می شود. برای داشتن گرما یا سرما، باید ملوکول هایی موجود باشند.
خلأ حالتی از نیستی است که هیچ مولکولی وجود ندارد. خلأ هم درجاتی دارد.دانشمندان معتقدند که خلأ کامل وجود ندارد. فضا شبیه ترین چیز به خلأ کامل است که برای ما شناخته شده است. در جایی که ما به عنوان فضا می شناسیم مولکولهای بسیار کمی وجود دارد که مفهوم اندازه گیری سرما وگرما در آن غیر ممکن است. این همان دلیلی است که براساس آن ما از فلاسک یا بطر های خلأ برای نگهداری مایعات سرد یا گرم استفاده می کنیم تا بدون نیاز به دوباره سرد کردن یا دوباره گرم کردن، دمای آنها حفظ شود.
همه ی انواع پرتوها در خلأ حرکت می کنند اما هیچ تأثیری برخلأ ندارند. پرتوهای گرمایی خورشید در فضا حرکت می کنند اما فضا را گرم نمی کنند. در واقع پرتوهای گرمایی خورشید به هیچ وجه تأثیرگذار نیستند تا وقتی که به ماده برخورد کنند. حرکت های مولکولی وقتی انرژی موجب به صورت مستقیم توسط ماده دریافت شود، زیاد می شوند. زمانی که طول می کشد تا ماده بر اثر نور مستقیم خورشید در فضا گرم شود، به رنگ نور، خواص عنصری آن، فاصله از خورشید، و نرخ جدب موج گرمایی توسط ماده بستگی دارد. فضا داغ نیست. فضا سردنیست.
اجسامی که گرم می شوند به وسیله ی فضا نمی توانند سرد شوند. اولین کار برای سرد کردن یک جسم این است که آن را از معرض نور مستقیم خوشید دور نگه داریم. چیزهایی که در سمت سایه ی یک چیز دیگر قرار دارند، عاقبت سرد می شوند، اما نه به خاطر این که فضا سرد باشد. فضا سرد نیست. گرما و سرما در خلأ فضا وجود ندارد. قوانین حرکت دستور می دهند تا مولکولها آهسته تر حرکت کنند. اگر هیچ منبع گرمایی دیگری نباشد، اجسام بالاخره سرد می شوند، اما از آنجایی که خلأ موجود در فضا یک عایق کامل محسوب می شود، زمان زیادی طول می کشد تا یک جسم سرد شود حتی زمانی که به طور کامل از معرض امواج گرمایی یا دیگر امواج خارج شود.
ناسا تأکید می کند که لباس هایی که فضانوردان مثلاً روی سطح ماه پوشیده بودند، دارای تهویه مطبوع بوده است. یک سیستم تهویه مطبوع بدون تبادلگر گرمایی، نمی تواند کار کند. یک تبادلگر گرمایی به طور ساده این طور کار می کند که گرمایی را که در یک میانجی مثل گاز فریون، جمع شده است را می گیرد و به جای دیگری منتقل می کند. برای این که سیستم تهویه مطبوع کار کند و گرما را به مکان دوم انتقال دهد، به یک میانجی دیگر که مولکول هایش گرما جذب کند مثل هوا یا آب احتیاج دارد. (این میانجی دوم در آشپزخانه خانه، هوای موجود در آشپزخانه است). یک سیستم تهویه مطبوع نخواهد توانست که در خلأ کار کند. یک لباس فضایی که در محاصره ی خلأ قرار دارد نمی تواند گرمای داخل لباس را بگیرد و به مکانی دیگر بدهد. به یاد آورید که خلأ یک عایق کامل است. در چنین شرایط محیطی ای، یک انسان در لباس فضایی خود، بریان می شود.
ناسا ادعا می کند که لباس فضایی آنها به وسیله یک سیستم آب پایه که در لوله های اطراف بدن فضانورد کار می کرده است، خنک می شده است که آن هم توسط یک محافظ مارپیچی در قسمت پشتی لباس فضانوردان، از نور خورشید محافظت می شده است.
ناسا ادعا می کند که آب بر روی مارپیچ اسپری می شده تا لایه ای از یخ ایجاد شود. ظاهراً پس از آن، یخ که آن گرمای عظیم را جذب کرده است بخار می شده و به فضا می رفته است. در این مورد دو مشکل وجود دارد که به هیچ وجه قابل توضیح نیست:
1- میزان آبی که برای انجام این کار باید توسط فضانورد حمل شود، حتی برای زمان بسیار کوتاهی (آنهم برای دمای 155 درجه بالای نقطه ی جوش آب) آنقدر زیاد است که برای فضانورد امکانپذیر نیست.
2- ناسا ادعا کرده است که آنها یخ در سطح ماه پیدا کرده اند. ناسا ادعا می کند که محافظت توسط یخ (در برابر پرتوهای خورشید) اظهارات جعلی آنها را در مورد سیستم تهویه مطبوع را نقض نمی کند.
این را به خاطر داشته باشید. در مورد این موضوع فکر کنید آن هم وقتی که یک روزصبح با یک فلاکس پر از قهوه بیرون می روید. در این مورد خیلی طولانی و عمیق فکر کنید آن هم وقتی که یک فنجان قهوه ی داغ (4 ساعت پس از صبح) می ریزید تا با نهار بنوشید. باز هم در این مورد فکر کنید که چگونه چنین چیزی ممکن است آن هم در آخر روز وقتی باز هم یک فنجان قهوه ی گرم دارید که بخورید.
قوانین یکسان فیزیکی در مورد هر وسیله ای که در فضا سفر می کند، اعمال می شود. ناسا ادعا می کند که فضاپیما به آرامی چرخش می کرده است تا قسمت های قرار گرفته در سایه، به وسیله ی سرمای جان فرسای فضا سرد شود... سرمای جان فرسایی که وجود ندارد. در واقع تنها کاری که چرخش سفینه می توانسته انجام دهد، آن بوده است که گرمایی ثابت و حتی بیشتر برای سفینه را سبب شود همانند وقتی که شما یک هات داگ را روی آتش می چرخانید. در واقع یک غذا که نامش فضانورد آپولو بوده است، پخته می شده است. حداقل کاری که می شود کرد این است که وقتی سفینه به زمین بازمی گردد شما دلتان نمی خواهد که در سفینه را باز کنید.
ناسا خودش هم بهتر می داند که اگر چنین سیستم خنک کننده ای برای لباس فضانوردان تعبیه کرده بوده است، باید برای سفینه مدل بزرگترش را قرار می داده است. هیچ راکتی چنین حجم عظیمی از آب (برای سفینه و فضانوردان) را حتی برای زمانی کوتاه نمی توانسته حمل کند.
آب وزنی حدود 62 پوند بر فوت مکعب دارد. فضا و جرم آبی به این مقدار، برای حمل توسط راکت ها خیلی خطرناک بوده است. هیچ گاه چنین مقدار عظیمی از آب در هیچ مأموریتی نه برای فضانوردان نه برای سفینه ها، حمل نشده است.
بر روی نوارهای ضبط شده به اصطلاح سفر به ماه، فضانوردان به تلخی از سرمایی که در حین سفر نیز بر روی سطح ماه با آن روبرو بوده اند، شکایت کرده اند. آنها گفته اند از گرماسازهایی استفاده کرده اند که برای غلبه بر سرمای وحشتناک فضا کافی نبوده است. انجام چنین حیله ای هم ضروری بوده است چرا که مجبور می شده اند روزی حقیقت را بگویند. حقیقت را. این حیله همچنین مدرکی از خواری و غرور است که درآن روشنفکران همچنان کارهای انسان های معمولی را انجام می دهند.
چیزی که ما شنیدیم در واقع از یک سیستم سرمازای قوی در صحنه ی نمایش و ضبط فیلم مأموریت آپولو 11 بوده است. این صحنه ی نمایش و فیلم سازی در سایت آزمایش فوق سری کمیسیون انرژی اتمی در صحرای نوادا قرار داشته است جایی که دمای هوا به طور معمول 100 درجه فانهایت است. در گرمای مستقیم خورشید، فضانوردان هرگز نباید سردشان می شده است حتی در فضا که خلأ آن یک عایق کامل است.
به عنوان مدرک، ماه نشین را که در مؤسسه ی اسمیت سونیان (smith sonian institute) در معرض نمایش عمومی قرار دارد، بررسی کنید و به هسته ی موتور راکت که درون ماه نشین قرار داده شده است توجه کنید که به قمست بالای نازل راکت در قسمت پایین مرکزی ماه نشین متصل شده است. این همان موتور راکتی است که می گویند نیروی اضافه برای فرود بر ماه و برخاستن از آن را فراهم کرده است. درنمونه ی واقعی ماه نشین این موتور راکت موجود است اما در فیلم ها و عکس هایی که گفته می شود روی ماه از ماه نشین گرفته شده است دیده نمی شود. پس از آن نظری به شبیه ساز ماه نشین بیندازید و شما خواهید فهیمد که دقیقاً کجا چنین حقه ای به صورت فیلم درآمده است.
یک فکر خوب دیگر هم برای عملی کردن وجود دارد. این که اندازه ی ابعاد فضانوردان در لباس های فضایی شان و ابعاد واقعی درب ورود و خروج ماه نشین را اندازه بگیرید. همچنین ابعاد داخلی ماه نشین را اندازه بگیرید و پس از آن خواهید فهیمد که فضانوردان (یا همان دروغگوها) نمی توانسته اند با لباس فضانوردی از درب ماه نشین وارد آن شوند یا از آن خارج شوند. (واقعاً حواس پرتی هم حدی دارد). محل لولاهای درب ورود و خروج توجه کنید و سپس به شبیه ساز آموزش ماه نشین نگاهی بیندازید و همه ی ابعاد را اندازه بگیرید (همه ی آنهایی که در بالا گفته ام) و حالا حواستان به محل لولا های درب ورود و خرج خیلی بزرگتر باشد تا روشن شوید...
ناسا ادعا می کند که لباس های فضایی ای که فضانوردان پوشیده بودند، در سطح ماه فشارشان را 5psi بالاتر از فشار محیط برده اند (فشار خلأ صفر psi است) ما دستکش هایی را که ناسا ادعا می کند فضانوردان در دست کرده اند را امتحان کردیم و فهمیدم که آنها از مواد قابل انعطاف ساخته شده اند و هیچ وسیله ی مکانیکی، الکتریکی یا هیدرولیکی در آنها تعبیه نشده است تا هنگامی که آنها را در دست دارند، به انگشتان آنها کمک می کنند. آزمایش ها به روشنی نشان می دهد که چنین امکان استفاده کردن از چنین دستکش هایی وجود ندارد به طوری که پوشنده ی آنها امکان خم کردن مچ یا انگشتان را برای انجام هیچ کاری ندارد وقتی که با فشار پنج psi بالاتر از فشار محیط پرشده باشد، حالا در خلأ باشد یا در جو زمین (فرق نمی کند). به واقع ناسا فیلم ها و عکس هایی را نشان داد که درآنها فضانوردان از دست ها و انگشتان شان به راحتی در طی به اصطلاح سفر به کره ی ماه، استفاده می کنند. فیلم به وضوح نشان می دهد که به هیچ وجه هیچ فشاری درون دستکش ها وجود ندارد... شرایطی که در آن بیهوش شدن به علت کاهش فشار اتمسفر به صورت آنی و انفجاری رخ خواهد داد و نتیجه ی آن تقریباً مرگ ناگهانی است، اگر واقعاً فضانوردان درمحیط خلأ باشند. اگر باور نمی کنید، خودتان امتحان کنید. یک آزمایش ساده است و لازم نیست که حتماً متخصص موشک باشید. اینها چند دلیل، از بیش از یک صد دلیل ساده و راحت برای اثبات قابل قبول علمی ماجرا بود که نشان می دهد چگونه ناسا و برنامه ی فضایی آپولو بزرگترین دروغ هایی بوده اند که به مردم راست پندار جهان، قبولانده شده است.
ما تلاش کردیم که اطلاعاتی در مورد فعالیت هایی در منظومه شمسی که همزمان با پروژه ی آپولو فعال بوده اند، تهیه کنیم. فهمیدیم که این اطلاعات برای تمام روزها و تمام سالها قابل دسترسی است، غیر از روزها و ساعت هایی که مأموریت آپولو(به اصطلاح) در حال انجام بوده است. این اطلاعات از هیچ سازمان دولتی شامل ناسا، سازمان ملی اقیانوس و اتمسفر (NOAA) و رصدخانه دریایی قابل تهیه نیست. این اطلاعاتی است که به طور عادی جمع آوری می شود (چیز عجیبی برای پنهان کردن ندارند) و شامل تاریخ های پرتاب، تاریخ ها و زمان های فرود و آسیب های سنگین ناشی از پرتوها می باشد. این اطلاعاتی است که باید وقتی که فضانوردان با ماه پیما روی ماه حرکت می کرده اند، مشاهده می شده است، اگر که به واقع فضانوردی روی ماه بوده باشد. این اطلاعات قابل دسترسی نیست چرا که اثبات خواهد کرد که آن فضانوردان کذایی مثل سیب زمینی برشته شده اند. جسد آنها باید به زمین باز می گشت اگر واقعاً آنها، تلاش کرده اند چنین مأموریتی انجام دهند.
به علاوه، اگر تمام دلایل بالا را کنار بگذاریم فیلم ها و عکس هایی مأموریت آپولو به راحتی جعلی بودن آن را اثبات می کند. هر کسی با کمترین سطح اطلاعات درباره ی استودیوهای فیلم برداری، استودیوهای نورپردازی و واقعیت های فیزیکی ماه به راحتی می تواند ثابت کند که مدارک بصری پروژه ی فضایی آپولو (عکس ها و فیلم ها) توسط ناسا جعل شده است. هیچ فیلم رنگی ای برای بشر این قدر شناخته شده نیست که شامل چنین جزئیات عالی در سایه ها و قسمت های روشن عکس هایی که گفته می شود روی ماه گرفته اند، باشد. هر عکاس حرفه ای که این عکس ها را ببیند به شما می گوید که چنین عکس هایی در محیط های کنترل شده ای گرفته شده اند و چنین عکسی متعلق به محلی با تابش مستقیم نور خورشید، و آنهم در خلأ نیست. بعضی از این اشکالات و اختلاف ها در عکس ها چنان است که حتی کسانی که هم که خیلی خوش بین هستند، وقتی این اختلافات را برای آنها روشن کنی به مِن و مِن شنیدنی ای می افتند. بعضی ها واقعاً به یک شوک آرام فرو می روند. برخی در هم می ریزند و گریه می کنند. من خودم کسانی را دیده ام که به شدت عصبانی شده اند و در حالی که این عکس ها را پاره می کنند، جیغ هم می زنند.
کلینیک نکت (kleinik nekt) فرمانده ی عملیات های ناسا در زمان پروژه ی آپولو، الآن هم "عضو فراماسونری سی و سومین مرتبه " است و برادرش هم حاکم مطلق و مشهور هیئت سی وسومین مرتبه از رسم اسکاتلندی باستانی و پذیرفته شده ی فراماسونری است (فرماسونری یعنی فراموش خانه) این عضویت جایزه ی او برای مقاومت در چنین ماجرایی بوده است. همه ی گروه اولین فضانوردان فراماسون بوده اند. عکسی از نیل آرمسترانگ (اولین کسی که مثلاً روی ماه پیاده شد) در خانه ی معبد واشینگتن وجود دارد که در آن نواری که علامت فراماسونری است روی ران او آنهم بر روی ماه قرار دارد. همه ی اعضای بلند پایه ی رسمی ناسا جزء اشراقیون، مارکسیست ها یا کمونیست بوده اند و هستند.
اتحادجماهیر شوروی فقط یک برنامه ی فتح ماه سرنشین دار را برنامه ریزی کرده آن طور که من تحقیق کردم کیهان نوردهای شوروی وقتی که از کمربند ون آلن بالاتر رفته اند، جزغاله شده اند. شوروی هیچ گاه دوباره تلاشی برای فرستادن انسان به کمربند ون آلن یا بالاتر از آن صورت نداد. (کاری شبیه کاری که عقل سلیم می کند). وقتی که انسان نمی تواند از تشعشعات سنگین کمربند ون آلن جان سالم به در ببرد، چگونه می تواند روی ماه فرود آید؟ اتحاد جماهیر شوروی برنامه ی فرستادن انسان به ماه را منحل کرد.
اثری که این ماجرا بر روی انسان های جهان داشت، این بود که اگر ما می توانیم به ماه سفر کنیم، دیگر موجودات زنده ی کیهان هم می توانند به زمین ما سفر کنند. سناریوی حمله ی بیگانگان به زمین از آن زمان مرسوم شده است.
فاش سازی های اخیر در باره ی طبیعت کلاهبردار ناسا و برنامه ی فضایی آپولو که توسط اداره ی اطلاعات ودیگران صورت گرفت موجب سیل تبلیغات و برنامه ی تلویزیونی شد تا مردم گول خورده در خواب عمیق جهالت باقی بمانند. بلندپروازترین آنها "آپولو 13 " و "از زمین تا ماه " هستند که در هر دو بازیگر و تهیه کننده ی معروف، تام هنکس کار کرده است.

حقایق آپولو


1- نیل آرمسترانگ هم اکنون ( این مقاله قبل از مرگ آرمسترانگ تهیه شده است) هم اکنون از بیماری روحی رنج می بود. که نتیجه ی مستقیم قراردادن او به عنوان سنگ بنای بزرگ ترین دروغ تاریخ است. شاید هم از این که تعداد بیشماری سایت اینترنتی او را دروغگو می خوانند.
2- شایعه ای هست که می گوید فضانورد آپولو 12 پیت کنراد (pete conrad) قصد داشته که در جشن سی امین سالگرد ازدواجش در منظر عموم از جعلی بودن فرود بر ماه پرده بردارد. او در یک تصادف با موتورسیکلت، یک هفته قبل از سی امین سالگرد ازدواجش کشته شد.
3- هم اکنون، برای شاتل فضایی 66 ساعت طول می کشد که به ایستگاه فضایی بین المللی که در 185 مایلی سطح زمین قرار دارد، برسد. ناسا می گوید که آپولو 13 از وقتی که از زمین بلند شد، 55 ساعت طول کشید که در فاصله ی 200 هزار مایلی زمین به مشکل برخورد. (185 مایل در 66 ساعت با تکنولوژی امروز و 200 هزار مایل در 55 ساعت با تکنولوژی 40 سال پیش) بهتر است به کسی دیگر نگویید. شاید مسخره تان کردند.
4- یوری گلر (Uri Geller) یکی از افراد سرشناس جهان در وب سایت خودش، می گوید که عکس های ناسا از برخی برنامه های آپولو به طرز احمقانه ای، جعل و ساخته شده اند، و می پرسد که چرا؟ یوری دوست صمیمی فضانورد آپولو 14، ادگار میچل (Edgar Michell) است. حالا ما از او می پرسیم که چرا از دوست خودت نمی پرسی که چرا عکس ها جعلی هستند؟
5- رئیس، لیندون جانسون، اسناد مشخصی از آپولو را طبقه بندی کرد و دستور داده تا سال 2026 از طبقه بندی خارج نشود. این کا را کرد تا تمام کسانی که در پروژه ی آپولو درگیر بوده اند، مرده باشند و فراموش شده باشند، و هیچ کسی برای عیب جویی کردن زنده نمانده باشد. اگر کسی بخواهد حقیقت پشت سر برنامه ی آپولو را بداند، لازم نیست تا 2026 صبر کند. همین الآن بر همه آشکار است.
6- در اوایل دهه ی 1960 مسئولان ناسا طی جلسه ای پشت درهای بسته، فهمیدند که سفر انسان به ماه قبل از 1970 امکان پذیر نیست. پس تصمیم گرفتند که این قضیه را در پروژه ی آپولو 11 عملی کنند آنهم با جعل کردن قضیه، به این امید که بعدها بتوانند به ماه سفر کنند و این حقه را مخفی و مدفون نگه دارند که هرگز موفق به سفر واقعی به ماه نشدند.
7- نویسنده معروف سی کلارک از آپولو11 به عنوان "حفره ای در تاریخ " یاد می کند و مورخ بزرگ ای.جی.پی تیلور از آپولو11 به عنوان "بزرگترین اتفاقی که در طول زندگی اش نیفتاد " یاد می کند.
8- ناسا در آن زمان ماه نشین را تکمیل نکرده بود. اکنون 40 سال از آن تاریخ می گذرد و ناسا هنوز نتوانسته یک راکت که به ماه برود و برگردد را بسازد کاری که ادعا می کند 40 سال پیش انجام داده است. آن هم با سرنشین.
9- فیلمی که از درون کپسول تمام آپولوها (تأکید می کنم تمام آپولوها) گرفته شده است، یک نور آبی کم رنگ را نشان می دهد و همچنین خمیدگی زمین را نیز از پنجره ی فضاپیما نشان می دهد. این فیلم به ادعای ناسا در نیمه ی راه سفر به ماه و در تاریکی و سیاهی فضا گرفته شده است. این نور آبی ثابت می کند که کپسول فقط در حال چرخش به دور زمین بوده است.
10- تصاویر ماه که در سایت ناسا دیده می شود جعلی هستند و در آنها پشت صحنه ی تئاتر دیده می شود. عکس ها یک خط سیاه که با مداد کشیده شده است را در جایی که پس زمینه به نور روز در آسمان می رسد آشکار می کند که در آنجا به طور ناگهانی تاریک می شود.
11- ماه نشینی که در آخرین مأموریت ها استفاده شده است دقیقاً مانند همان نمونه های اولیه است به طور مثال هیچ گونه اصلاحی در آن صورت نگرفته است. حمل ماه نشین به ماه حتی اگر خیلی کوچکتر هم می شده است، غیر ممکن بوده است.
12- ماه پیما دارای تایرهای قابل بادکردن بود که اگر از قبل بادشده بود وبه ماه رفته بود، آنجا منفجر می شد. حالا اگر بدون باد هم به ماه می رفت، آنجا هوایی برای باد کردن آن وجود نداشت. سنجابهای حرفه ای پروژه ی آپولو می گویند که ماه پیما دارای تایرهای ماه پیما همراه با شبکه فلزی محکم بوده است. بله، ماه پیمای موجود در موزه که از اواسط دهه ی هفتاد (پنج شش سال پس از اولین سفر به ماه) به جا مانده است، چنین خصوصیتی دارد. چرا که سنجابها فهمیدند که تایرهای باد شونده به هیچ وجه (چه در زمین باد شوندوچه در ماه) در ماه قابل استفاده نیستند. ناسا 40 سال وقت داشته است که به اصلاح اشتباهات ساده و آشکار برنامه ی آپولو بپردازد. هر وقت کسی ایرادی می گرفته است، ناسا این اشتباهات را اصلاح می کرده است و چیزی نمی گفته است مثلاً آنها نمی توانند بگویند چرا این همه چیز خلاف قاعده در اولین محل فرود وجود دارد. در هر صورت من عکس هایی از ماه پیما که تصور می شود بر روی ماه بوده است، در اختیار دارم که دقیقاً همان تایرها و حتی والوهای تایرهایی را دارد که در مرکز هوایی کندی استفاده می شود به عبارت دیگر آنها یک نوع و یک جنسی هستند. از زمانی که چنین اشتباه بزرگی در وب سایت من مثل بمب منفجر شد، تصاویر اولیه که از نمای نزدیک از ماه پیما بود و در اینترنت قرار داشت، تغییر کرده است.
13- غیر ممکن بوده است که بتوان لباس فضایی ای در اختیار داشت که آنهم بر روی ماه با آب خنک شود، در حالی که دمای بیرون در نقطه ی جوش آب باشد. و هیچ جایی برای پراکنده کردن گرما در آن وجود نداشنه باشد.
14- براساس تحقیقات مرکز تحقیقات لانگلی (Longley Research Center) در همیتون ویرجینیا، ماه پیما ابتدا از جایی آویزان بوده است و دقیقاً در همان زمانی که در ماه دروغین ادعا می کنند که حرکت می کرده است، به آرامی پایین آورده شده است. (در عکس دیدید که هیچ رد تایری در جلو و عقب تایرهای ماه نشین نیست).
15- فضانوردان هم از چنین چیزی آویزان بوده اند تا کم وزنی درسطح ماه را نشان دهند. عکس های سایت Reality را با عکس های سایت ناسا مقایسه کنید.نوسان غیر منطقی زیاد پای عقبی در هر دو سری عکس، یکسان است.
16- فیلم هایی که می گویند توسط آپولو8 که مثلاً دور ماه گشته است گرفته شده است، دقیقاً همان فیلم هایی است که برای مأموریت آپولو 11 نشان داده شده است. به جز این که معکوس شده است و وارونه گشته است. رشته کوههای تادپول لایک (tadpole like) را چک کنید.
کاری که ناسا انجام داد این بود که سطح ماه دروغین را در مرکز تحقیات لانگلی (LRC) فیلم برداری کرد، در یک مسیر رفت، سپس دوربین را معکوس کردو سطح را در جهت معکوس فیلم برداری کرد چیزی که در فیلم ها مشهود است ودیده می شود.
17- فیلم هایی که نشان می دهد آپولودور ماه گشته است، توسط یک دوربین سوار بر ریل که به آرامی دور مدل گچی ساختگی ماه می چرخد، گرفته شده است.
18- جیمزلاول که از روی یک متن پیش نوشته در شبیه ساز ماه نشین برای فیلم بالا می خوانده است در جایی از فیلم می گوید که "ظاهراً ماه اصلاً خاکستری بوده است. هیچ رنگی در کار نبوده است. مثل یک مجسمه گچی به نظر می آید. این صدا خیلی پیشتر از مأموریت آپولو ضبط شده است. با دقت به این نوار گوش دهید (با هدفون) ببینیدکه اوبه سختی تلاش می کند جلوی خنده ی خود را بگیرد. چرا کسی که دیگر باید فکر کند چنین مأموریت عظیم و بزرگی چیز خنده داری است؟ جواب این است که به واقع آن ماه کذایی یک مجسمه ی گچی واقعی بود که وی به آن اشاره می کرد.
19- در یک مصاحبه ی تلویزیونی بین شینامک دونالد و مدیر اجرایی ناسا، دن گلدن (Dan Golden) (معروف به Dan Dare) در سال 1994، دن گلدن آشکارا پذیرفت که انسان نمی تواند از مدار زمین خارج شود، مادامی که بر پرتوهای کیهانی غلبه کند. او در حالی این سخنان را گفت که هیچ اشاره ای به پروژه آپولو در 25 سال قبل از آن نکرده بود، مأموریتی که تصور می شود که انسان 250 هزار مایل از مدار زمین دور شده است.
20- نیل آرمسترانگ هیچ عکس یادگاری یا چیزی شبیه به آن از سفر مثلاً به ماه ندارد. اما او عکس های فراوانی از روزهای تست خلبانی اش جمع کرده بود. آرامسترانگ که خود می دانست این حماسه آمریکایی یک دروغ بزرگ است، از طرف ناسا مجوزی برای داشتن این عکس ها نداشت.
21- در سال 2009 ناسا هنوز به تکنولوژی فرستادن انسان به ماه و برگرداندن ایمن وی از ماه نرسیده است. خوب انجام چنین کاری در سال 1962، یعنی 40 سال پیش واقعاً یک شاهکار صنعتی و فضایی بوده است. شما که در این مورد شکی ندارید؟

انگیزه هایی در مورد این حقه ی کثیف:


چندین نظریه در مورد علت چنین حقه ای توسط نظریه پردازان این ماجرا بیان شده است:
1- پرستیژ جنگ سرد: ایالات متحده آمریکا فهمید که برای او خیلی حیاتی است که در رقابت فضایی برنده شود آنهم در برابر اتحادجماهیر شوروی. رفتن به ماه خیلی خطرناک و البته پرهزینه بود. علیرغم توجه شوروی و گوش به زنگ بودن آن، بیل کیسینگ (Bill keysing) ادعا می کند که برای آمریکا جعل کردن چنین چیزی خیلی راحت تر بود و در نتیجه موفقیت را تضمین می کرد. آنهم بهتر از زمانی که واقعاً بخواهد بر روی کره ماه فرود بیاید.
2- پول: ناسا در آن زمان هزینه ی سفر به ماه را 30 میلیارد دلار آمریکا برآورد کرد. بیل کیسینگ ادعا می کند قسمتی از چنین پولی می توانست انگیزه لازم برای صدها نفر جهت شرکت در این حقه باشد.
3- خطر: این بحث و جدل ها به این نتیجه رسیدندکه مشکلات اولیه برای سفر به فضا غیر قابل حل کردن است ولو این که شما تیم مجهز و با پول کافی برای حل چنین مشکلاتی داشته باشد. کیسینگ ادعا کرد که شانس موفقیت برای فرود بر روی کره ی ماه فقط 17 هزارم درصد بود.
4- حواس پرتی مردم: با توجه به اظهارات نظریه پردازانی که ادعا می کنند چنین پروژه ای حقه ای بیش نبوده است، آمریکا از حواس پرتی عمومی مردم در جنگ ویتنام استفاده کرد. فعالیت های آمریکا برای فرستادن انسان به ماه ناگهان متوقف شد، مأموریت های از قبل برنامه ریزی شده کنسل شد و همه ی اینها تقریباً در همان زمانی که آمریکا از جنگ ویتنام دست کشید، متوقف شد. (اما برنامه آپولو چندین سال قبل از پایان جنگ ویتنام، متوقف شد).
5- وفای به عهد: برای این که قول رئیس جمهور فقید آمریکا جان اف کندی برای فرستادن انسان به ماه و بازگرداندن وی به زمین قبل از پایان دهه ی 60 عملی شود.

مقایسه تکنولوژی آمریکا با شوروی:


در زمان پروژه ی آپولو 11، شوروی 5 بار بیشتر از آمریکا پروازهای سرنیشین دار به فضا فرستاده بود شوروی برای اولین بار به موارد زیر دست یافته بود:
1- قراردادن اولین ماهواره ی ساخت بشر در فضا (اکتبر 1957، سفینه اسپوتنیک 1)
2- فرستادن اولین موجود زنده به فضا، سگی ماده به نام لایکا (نوامبر 1975، اسپوتینیک 2)
3- اولین بازگشت سالم موجودارت زنده از مدار به زمین شامل 2 سگ، 40 موش، 2 موش صحرایی (آگوست 1960، اسپوتنیک 5)
4- اعزام اولین انسان به فضا، یوری گاگارین، همچنین اولین انسانی که به دور فضا گشت (آوریل 1961، وستوک 1)
5- اولین دارنده ی همزمان 2 سفینه ی فضایی در مدار (آگوست 1962، وستوک 3 و وستوک 4)
6- اولین زن در فضا، ولنتینا ترش کف (ژوئن 1963، وستوک 6، به عنوان قسمتی از دومین پرواز سفینه های فضایی دوبل شامل وستوک 5)
7- اولین راهپیمایی فضایی (EVA) (مارس 1965 voskhod2)
در 27 ژانویه سال 1967 سه فصانورد آپولو1 در حین آزمایش در قسمت پرتاب در آتش سوختند و جان باختند. اولین پرواز سرنشین دار در آپولو 7 صورت گرفت در اکتبر سال 1968 (یک سال قبل از سفر به ماه) و 21 ماه پس از آن آتش سوزی (اگر امریکا پس از 1 سال از اولین پرواز سفینه سرنشین دار به فضا توانست، انسان را روی ماه فرود آورد آیا شوروی پس از 40 سال نمی توانست).

چند سؤال اساسی:


1- در مورد سنگ هایی که از ماه آورده شده اند چه می گوئید، این سنگ ها ثابت می کنند که فرود روی ماه واقعاً صورت گرفته است؟
پاسخ: نه این طور نیست. این سنگ ها بیشترین تاکتیک مورد استفاده ی ناسا و PAN است، اما هیچ چیز را ثابت نمی کند. ناسا مدت ها قبل از مأموریت آپولو به تولید سنگ های شبیه سازی شده ی ماه می پرداخته است که این موضوع در کتابی که در سال 1966، سه سال قبل از آپولو 11، چاپ شده است، اثبات شده است. این سنگ های شبیه سازی شده از سنگ بازالت و نمونه شهاب سنگ های پیدا شده در آنتراکتیکا ساخته شده است. این سنگ های شبیه سازی شده که به دانشگاه های سرتاسر جهان فرستاده می شود به نظر واقعی می رسد. (که این طور نیست). این سنگ های شبیه سازی شده، البته از هر نمونه سنگ موجود روی زمین متفاوت به نظر می آید و ناسا هم همین را می خواهد. این دلیلی است برای آن که زمین شناسان می گویند چنین سنگ هایی در هیچ کجای زمین پیدا نخواهد شد. البته که چنین نیست چون این سنگ ها فقط توسط ناسا تولید شده است و با سنگ های اصلی متفاوت است. ناسا سنگ های شبیه سازی شده و غبارهای شبیه سازی شده ی ماه را آن قدر ارزان تولید کرده است که بابتش لازم نیست پولی بدهد، غیر از هزینه ی حمل و نقل آن.
2- چرا آنها تلسکوپ هابل را روی ماه تنظیم نمی کنند تا مصنوعات دست بشر را که در ماه جا مانده است ببینیم؟
هابل از اموال ناسا است و توسط ناسا هم هدایت می شود، کسی که کل این ماجرای ساختگی را راه انداخت. بنابراین نمی توان کاری کرد. به عنوان راه حلی دفاعی، ناسا به خبررسان ها و سایت های علمی پول هایی پرداخت کرد، (مثل فیل پلیت (Phit Plait از Bad astronomy) تا ادعا کنند که تلسکوپ هابل قابل به انجام چنین کاری نیست و نمی تواند محل های فرود را ببیند. اما واقعاً چه درجه ای از تفکیک پذیر (Resulation) برای آنها مورد نیاز است؟ هابل در واقع می تواند تا 50 متری سطح ماه را ببیند. چیزی که به اندازه کافی هست تا بتوان مصنوعات بشری به جا مانده روی ماه (به ادعای ناسا البته) را دید.
حالا شما توجه کنید که سطح ماه، ابر یا اتمسفری ندارد که نشود آن را دید. ناسا در واقع تصاویر با کیفیت بسیار بالایی از ماه در اختیار دارد که آنها را در اختیار رسانه ها نمی گذارد چرا که اولین چیزی که مردم می خواهند این است که چیزهایی که روی سطح ماه جا مانده است را ببینند و مسلماً چیزی هم در آنجا نیست.
3- در مورد بی وزنی چه می گویید، آیا چنین چیز در زمین و با گرانش قوی آن امکان دارد؟
این هم یکی دیگر از ادعاهایی است که در عین خنده دار بودن، هیچ چیز را ثابت نمی کند. فیلم در نور کم گرفته شده است، به علاوه یک فیلم سیاه و سفید با کیفیت خیلی پایین است. از آنجایی که چنین تجربه ای در فاصله ی زیادی از دور بین صورت گرفته است، به راحتی می تواند چیزی جعل کند. آیا با یک طناب و چند حقه ی سینمایی نمی توان چنین کاری کرد. من می خواهم به شعبده بازی نظیر دوید کاپرفیلد اشاره کنم. کسی که شیرین کاری های خیلی بزرگتری انجام داد (حقه های بصری) آن هم در فاصله ی یکی دو متری از تماشاچی. یکی از شیرین کاری هایی که خود او هم در آن شرکت داشت، نصف کردن بدن خودش با یک اره برقی بود. پس از 2 تکه ی جدا شده ی بدن او به دو طرف صحنه ی نمایش برده می شود. اگر طرفداران فرود بر روی کره ی ماه واقعی بودن آن را قبول دارند، آیا قبول می کنند که دیوید کاپرفیلد هم واقعاً به دو تکه بریده شده بود؟
4- چرا ستاره شناسان بزرگی مثل سربرنارد لاول (Sir Bernard Lobell) و پاتریک مور (Patrick Moore) از این ناسا در این ماجرا حمایت می کنند، اگر که می گویید چنین چیزی صحنه سازی است؟
داشنمندان و ستاره شناسان سراسر زمین به خوبی می دانند که چنین ماجرایی ساختگی است، اما از ناسا طرفداری می کنند تا به اطلاعات حساسی که از تلسکوپ هابل به زمین ارسال شده است دسترسی داشته باشند. آنها نمی توانند به ناسا دهن کجی کنند که در این صورت ناسا آنها را از دستیابی به چنین اطلاعات گرانبهایی محروم می کند. اطلاعاتی که واقعاً مورد نیاز هستند.
5- در مورد انعکاس دهنده ی لیزری که در سطح ماه قرار داده شده است و با آن می توانند فاصله ی زمین تا ماه را بفهمند چه می گویید؟
در سال 1946، دانشمندان در آمریکا توانستند یک سیگنال رادیویی به سطح ماه ارسال کنند و با موج رادیویی برگشتی از ماه توانستند فاصله ی دقیق ماه را به دست آورند. در اوایل دهه ی 60 ناسا فهمید که می تواند این آزمایش را خیلی بهتر هم انجام دهد و این کار را با یک باریکه پرقدرت نور لیزر با دقت بیشتری انجام دهد. در این سناریو، نور لیزر از ماه به سمت زمین منعکس و برگشت می شود، دقیقاً همان طور که نور خورشید از ماه به زمین منعکس می شود. در 9 مه ی سال 1962 (بیش از 7 سال قبل از آن که آپولو 11 مثلاً بر روی ماه نشست) یک لیزر پرقدرت یا قوتی با موفقیت روی سطح ماه تابانیده شد و به زمین منعکس شد تا فاصله ی دقیق ماه از زمین بدون آنکه لازم باشد، چیزی در سطح ماه تعبیه شود، مشخص شود. هیچ منعکس کننده ی لیزری روی سطح ماه نیست و هرگز هم نبوده است. ناسا هم اکنون از همان روشی استفاده می کند که در سال 1962 قبل از حقه ی فرود بر ماه، از آن استفاده می کرد. اتفاقاً ناسا برنامه ای دارد تا بتواند با یک لیزر پرقدرت تر فاصله ی دقیق مریخ تا زمین را محاسبه کند. آیا باز هم این جا می گویید که فضانوردان منعکس کننده ی لیزری روی ماه گذاشته اند تا فاصله ی آن با زمین را اندازه بگیرند؟
6- چرا آمریکا فرود بر روی ماه را جعل کرد، آیا از نظر آنها شوروی احمق بود؟
نه آنها کاری نکردند که روسها را احمق جلوه بدهند. و هیچ کس هم قبول ندارد که روسها آن قدر احمق باشند که این گونه گول بخورند؟ روسیه در آن زمان (و حتی الان در بعضی قسمت ها) (1) فناوری فضایی پیشرفته تری از آمریکا داشت و حتی در زمان سخنرانی کندی می دانست که فرستادن انسان به ماه و برگشت وی از ماه غیر ممکن است. این ماجرا جعل شد تا به غرب ثابت شود که آمریکا در تکنولوژی فضایی از شوروی برتر است (در زمان مسابقه فضایی آمریکا و روسیه، همیشه در هر کاری روسها، اولین بودند، مثلاً فرستادن اولین انسان به فضا) چرا که دنیای غرب ایمان خود در مورد قدرت آمریکا را از دست داده بود وآمریکا هم چنین ارتباط ضعیفی با خود را نمی توانست، شاهد باشد. هیچ رقابت فضایی آن طور که ناسا ادعا می کند وجود نداشت. روسیه به هیچ وجه، هیچ گاه قصد فرستادن انسان به ماه را نداشت چرا که می دانست و البته آزمایش کرده بود که چنین کاری غیر ممکن است.
7- آیا ریچارد نیکسون در پس این قضایا بود؟
اگر چه نیکسون مسئول مأموریت های آپولو در آن زمان بود، مستقیماً مسئول چنین کاری نبود، اگر چه که او می دانست یا حداقل باید می دانست که آنها در حال جعل این ماجرا هستند. برنامه ریزی و آماده سازی شرایط ساختن این ماجرا در اوایل دهه ی شصت صورت گرفت و از این نظر لیندون بی جانسون رئیسی بود که در پروژه ی آپولو بیشترین اطلاعات در اختیارش بود.
8- در مورد این همه انسان که در پروژه ی آپولو درگیر بوده اند، چه می گویید، آیا هیچ کس نمی خواسته که این راز را فاش کند؟
طرفداران می گویند که نیم میلیون نفر انسان در این پروژه درگیر بوده اند، اما این آمار شامل تمام مهندسان دون پایه در تمام شرکت های سراسر دنیا هم می شود. حالا اگر یک مهندس در کارخانه ای در سیاتل دارد قطعه ای می سازد و رئیس او به او می گوید که این قطعه را برای پروژه ی آپولو می سازیم، آیا این مدرکی دال بر رخ دادن فرود بر روی کره ی ماه می شود؟ البته که نه. این که مدرک نمی شود. ولو این که اگر آن مهندس می دانست که هرگز این قطعه را برای سفر به ماه نساخته اند، باز هم پیش همه است که به کره ی ماه رفته است تا این که یک جورهایی احساس غرور کند. قطعات مورد نیاز برای آپولو در کارخانه های مختلف بسیاری در سراسر جهان ساخته شد. مثلاً منعکس کننده ی لیزری که تصور می شود بر روی ماه قرار گرفته است، توسط فرانسه ساخته شده است. ناسا یونیت را از کمپانی فرانسوی گرفت و این آخرین چیزی بود که آنها دیدند. احتمالاً این قطعه در جایی مثل لانگی بایگانی شده است، اما چیزی که با اطمینان می شود گفت این است که این قطعه روی ماه نیست. آیا آن مهندسان فرانسوی مدرکی برای فرود انسان بر روی ماه محسوب می شوند؟
نه، البته که نه، افراد خیلی کمتری (کمتر از 200 نفر) مستقیماً در این ماجرا درگیر شده اند تا تعداد افرادی که شاهد وقوع اتفاق واقعی هستند، به حداقل برسد. هیچ نیازی نیست که آنها حرفی بزنند و افشاگری بکنند چون آنها واقعاً نسبت به آمریکا حس وطن پرستی دارند و هیچ چیز در مخالفت این قضیه نخواهند گفت. حتی اگر دروغ بزرگی به مردم قبولانده شده باشد. این دلیل اول، اما دلیل دوم، آنها به میلیون ها دلار پول نیاز ندارند تا به فکر آینده ی خود باشند، چون همین الان پول زیادی از ناسا بری ساکت ماندن می گیرند.
9- چرا روسیه برای فاش کردن این دروغ کاری نکرد؟
این هم یکی دیگر از دستاویزهای طرفداران واقعی بودن این ماجرا است. اما آنها در واقع بر حقیقتی تکیه کرده اند که روسیه چگونه پیشرفت های فضایی آمریکا در اوایل دهه ی شصت را مسخره می کرد (طی دوره ی خورشچف/کندی). خروشچف همیشه شکست های امریکا را به سخره می گرفت و پرواز فضایی آلن شیارد را که 15 دقیقه بیشتر طول نکشیده بود، در برابر آنچه روسها انجام داده بودند، پرواز یک کک خوانده بود. اما وقتی که دوره ی خروشچف در سال 1964 به پایان رسید، رهبر جدید روسیه، برژنف هرگز آمریکا را مسخره نکرد و روسها فقط سرشان به کار خودشان بود. اما چیزی که خیلی از مردم نمی دانند این است که جعلی بودن فرود بر روی کره ی ماه، در همان زمان، هم در روزنامه های روسیه و هم در روزنامه های سراسر جهان مورد بحث و تأیید قرار گرفته بود اما آن داستان ها از طرف رسانه های غربی بایکوت شده بود. به یاد آورید که در سال 1969 شوروی کشوری بود که در همه جا جاسوس داشت (یک نمونه از این جاسوس ها: کیم فیلبی رئیس بخش ضدشوروی سازمان جاسوسی خارجی انگلیس موسوم به MI6 خود جاسوس شوروی بود و تا دهها سال هر شب چمدانی از اسرار و مدارک وزارت خارجه ی انگلیس را مثل زنبیل سبزی برای گرفتن میکرو فیلم به خانه های امن (کا گ ب(سازمان جاسوسی شوروی) می برد).
روسیه می توانست برای جهان فاش کند که این ماجرا، جعلی بوده است و احتمالاً این کار را می کرد اگر خورشچف همچنان بر سر قدرت بود اما کشورهای غربی به آسانی این کار را دلیلی بر حسادت روسیه بر پیروزی آمریکا بر روسیه در این رقابت می خواندند. اما روسها برنامه ی بهتری در سر داشتند، برای این که بدانید این برنامه چه بوده است باید با نحوه ی کار ایدئولوژی کمونیست ها در سال 1969 آشنا باشید. در آن زمان اتحاد شوروی تصور می کرد که جاودانه خواهد ماند و هرگز تصور نمی کرد که به 20 کشور تقسیم شود و نهایتاً برای 50 سال عمر کند. راه حل آنها برای این کار ناسا این بود که عقب بنشینند و حرفی نزنند و در امن و امان تصور کنند که در آینده ای نه چندان دور تمدن غرب از خواب بیدار خواهد شد و خواهد فهمید که دولت آمریکا به آنها دروغ گفته است. این کار خیلی ها را در برابر آمریکا قرار خواهد داد و رسانه های غربی احساس خواهند کرد که رودست خورده اند و احمق به نظر آمده اند و بیشتر از این نمی توانند به آمریکایی ها اطمینان کنند. این دقیقاً همان چیزی بود که شوروی انتظار داشت، رخ دهد مثلاً رسانه هایی در مقابل منبع صحیح و موثقی قرار بگیرند که بیشتر از این قابل اعتماد نیست. اگر روسیه همچنان دولت کمونیستی بود، رهبران آن به دولت آمریکا می خندیدند که این گونه توسط شهروندان خودش تحت فشار قرار می گیرد.
و در پایان هیچ چیز را اگر باور نکردید، اشکالی ندارد. فقط به من بگویید چرا در 40 سال پیش انسان به ماه رفت و سالم برگشت، اما حالا دیگر قادر به چنین کاری نیست؟

پی نوشت :


1- آمریکا به علت نیاز به فناوری و همکاری فضایی و تکنولوژیکی روسیه، شرکت های صنعتی روسیه را که با ایران همکاری می کنند و همزمان در صنایع فضایی با آمریکا همکاری می کنند را تحت تحریم قرار نمی دهند.


منابع:
1. Theconspiracyzone.podcastpeople.com
2. Wikipedia.org
3. moondeception

هارپ

وویجر ها

وُویجر (به انگلیسی: Voyager) نام دو کاوشگر فضایی است که در دهه ۱۹۷۰ میلادی توسط ناسا برای مطالعه سیاره‌های منظومه ی شمسی به فضا پرتاب شد.

�کاوشگر� به دسته‌ای از فضاپیماهای بدون سرنشین اطلاق می‌شود که برای کاوش و تحقیق در سیارات، ستارگان و به طور کلی اجرام فضایی ساخته و به فضا پرتاب می‌شوند.

نمایی از کاوشگر فضایی ویجر۱

دو کاوشگر ویجر ۱و ویجر ۲ پیشگام اکتشاف سیارات دوردست منظومه ی خورشیدی و اولین ابزار ساخت بشرهستند که از محدوده منظومه شمسی خارج شده و به فضای ژرف ورای آن سفر کرده‌اند. داده‌های بسیار ارزشمندی که این دو کاوشگر در طول ماموریتهای موفق‌شان در اختیار دانشمندان قرار دادند، باعث گسترش زیاد دانش و اطلاعات بشر از ساختار سیارات بزرگ گازی منظومه خورشیدی شده‌است.

کاوشگر ویجر ۱:

کاوشگر �وویجر ۱� در ۵ دسامبر سال ۱۹۷۷ میلادی توسط ایالات متحده برای کاوش و بررسی دقیق سیارات گازی مشتری زحل و فضای ژرف فراتر از آنها به فضا پرتاب شد.

این کاوشگر در تاریخ ۵ مارس ۱۹۷۹ به نزدیک‌ترین فاصله خود نسبت به سیاره مشتری رسید و پس از بررسی و ارسال داده‌هایی بسیار ارزشمند و بنیادین از این سیاره به زمین، به سوی سیاره زحل پیش رفت و پس از گذر از این سیاره در ۱۲ نوامبر ۱۹۸۰ به ورای منظومه شمسی و فضای بیکران بین ستاره‌ای پیش رفت تا سفر بی پایان خود را ادامه دهد

تصویر سی جی تهیه شده توسط ناسا از �وویجر ۱� در حال ورود به مدار اورانوس

کاوشگر وویجر ۲

کاوشگر �وویجر ۲� در تاریخ ۲۵ اوت ۱۹۷۷ میلادی برای کاوش و بررسی دقیق‌تر تمامی سیارات گازی منظومه شمسی از جمله مشتری ،زحل،اورانوس،نپتون، به فضا پرتاب شد. پس از گذر از مشتری و زحل به ترتیب در تاریخ ۹ ژوئیه ۱۹۷۹ و ۲۵ اوت ۱۹۸۱، در روز ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶ خود را به اورانوس رساند و پس از عبور از نپتون در ۱۵ اوت سال ۱۹۸۹ همانند وویجر ۱ سفر خود را به سوی ژرفای فضا در پیش گرفت.

 اجزا :

1. آنتن فراگیر

2. آشکارساز پرتوهای کیهانی

3. آشکارساز پلاسما

4. دستگاه عکسبرداری (با دوربین زاویه بسته)

5. دستگاه عکسبرداری (با دوربین زاویه باز)

6. طیف سنج فرا بنفش

7. پرتوسنج و طیف سنج فروسرخ

8. فتوپلاریمتر

9. آشکارساز ذرات باردار کم انرژی

10. آنتهای موج پلاسما و رادیو آسترونومی سیارات

11. ژنراتور‌های ترمو الکتریکی رادیوایزتوپ

12. مغناطیس‌سنج

خدمات ویجرها به ستاره شناسی:

کاوشگرهای �وویجر� به بررسی دقیق سیارات گازی، ماه (قمر)‌های آنها، میدان مغناطیسی و جاذبه آن ، محاسبه دقیق گرانش و همچنین حلقه‌های زحل و اورانوس پرداختند.

از دیگر ویژگی‌های این ماموریت ، کشف ۲۴ ماه برای سیارات گازی بود.

علاوه بر این دانشمندان به یاری داده‌های ارسالی این دو کاوشگر، به شواهدی دال بر وجود فعالیت‌های آتشفشانی (شبیه ساختارهای زمینی) در یکی از ماه‌های مشتری به نام �آیو�(Io)، و همچنین آب فشان‌های یخی در بزرگترین ماه نپتون یعنی تریتون (Triton) پی‌بردند.

کشف تعداد زیادی از حفره‌های بزرگ که حاصل برخورد بسیار شدید دنباله دارها و شهاب سنگ ها بر روی ماه‌های سیارات است، از دیگر اکتشافات این کاوشگرها بود.

تصویر سی جی تهیه شده توسط ناسا از �وویجر ۲�

هنگام ترک زحل دانشمندان با در نظر گرفتن داده‌های ارسالی توسط وویجرها توانستند جرم و چگالی بیش از ۱۷ ماه (قمر) را محاسبه نمایند و همچنین ساختارهای بنیادی اجزای تشکیل دهنده جوّ رقیق و اسرارآمیز یکی از ماه‌های زحل به نام س تیتان را تعیین نمایند. این داده‌ها سه دهه بعد در ماموریت فضایی کاسینی هویگنس تکمیل شد.

این دو کاوشگر همراه خود ابزارهای بسیار دقیق پژوهشی حمل می‌کردند. از جمله این ابزار آلات می‌توان به ابزاری برای اندازه گیری دقیق میدان الکتریکی (توان یا قدرت،شکل و جهت آن در سیاره)، امواج فرابنفش،امواج مریی،فروسرخ و امواج رادیویی (در طول موج‌های مختلف) که توسط سیارات و ماه‌ها و حلقه‌هایشان تولید می‌شود اشاره کرد.

از شگفت‌انگیزترین پدیده‌های که در طی این سفر اکتشافی اتفاق افتاد، ایجاد اختلال در ارتباط بین کاوشگرها و زمین در هنگام عبور این دو فضاپیما از پشت سیاره‌ها است، به عبارت دیگر جوّ سیارات و برخی از حلقه‌ها مانع از ارسال امواج رادیویی توسط کاوشگرها به زمین بودند

صدا،تصویر و نوع بشر برای موجودات فضایی:

علاوه بر ابزارهای پژوهشی و اندازه‌گیری، هر دو کاوشگر با خود لوحی از جنس طلا حمل می‌کنند. در این صفحات مدور فلزی دیجیتالی، مطالب زیر ثبت شده‌است:

• فراز‌هایی از تمدن انسان به زبان ریاضی

• تصویری از دو انسان (زن و مرد) با با دستان افراشته به نشانه دوستی

• نشانی جایگاه زمین در منظومه شمسی و کهکشان راه شیری

ایده ی قرار دادن صفحات:

اندیشه قرار دادن پیام‌هایی برای موجودات هوشمند فرازمینی نخستین بار توسط �اریک بورگس� مطرح شد. سپس کارل ساگان، ستاره‌شناس و اخترشیمیدان مشهور آمریکایی و از پیشگامان روش‌های برقراری ارتباط با موجودات هوشمند فرازمینی‌، از این ایده به شدت استقبال کرد.

سرانجام ناسا با این طرح موافقت کرد و سه هفته به وی فرصت داد تا پلاکی را طراحی کند. ساگان با همکاری فرانک دریک پلاک را طراحی کردند؛ البته طراحی هنری این پلاک را همسر کارل سیگان - لیندا سالزمن- انجام داد.

کارل سیگان

تصویری از دیسک کاوشگر �وویجر ۱�

تصویری از دیسک کاوشگر �وویجر 2�

محتوای صفحات،اشعار سعدی شیرازی در فضا !!!!  ( از اینجا دانلود کنید )

در صفحه‌ای ۱۲ اینچی مسی با روکش طلا چکیده‌ای از فرهنگ و آثاری از زندگی گونه‌های مختلف در زمین قرار داده شده‌است:

• ۱۱۵ قطعه عکس آنالوگ

• اصواتی از زمین

• صدای رعد و برق

• صدای گریه یک شیرخوار

• صدای یک نهنگ وال

• صدای برخورد امواج به ساحل

• صدای قلب و گام برداشتن انسان

• و چند صدای دیگر

• موسیقی‌های منتخب از فرهنگ‌ها و نواحی مختلف (۹۰ دقیقه): قطعات مختلفی از باخ و بتهوون تا لوپی آرمسترانگ و چاک بری در دیسک گنجانده شده‌اند. موسیقی‌ها متعلق به فرهنگ‌ها و کشورهای مختلف هستند: چین،ژاپن،آذربایجان،اندونزی، مکزیک،پرو،بلغارستان،سنگال

• سلام و خوشامدگویی به ۵۵ زبان: این خوشامدگویی‌ها با زبان آکادی که در سومر ۶ هزار سال پیش صحبت می‌شد آغاز می‌شود و با یکی از زبان‌های محلی چینی به نام Wu پایان می‌یاید.

• همچنین سلام به زبان فارسی که با شعر �بنی آدم اعضای یکدیگرند� سعدی دنبال می‌شود. پیام فارسی به خاطر شعر سعدی یکی از طولانی‌ترین پیام‌های وویجر است.

دانشمندان امیدوارند وویجرها در طول سفر طولانیشان در فضای بیکران، با یک تمدن فرازمینی هوشمند برخورد داشته باشند. در این صورت، لوح مذبور شاید راهنمایی باشد برای همسایگان دوردست ما تا راه خانه ما �زمین� را پیدا کرده به ملاقاتمان بیایند.

پیامهایی از سیاره ای که دیگر نیست!!!

البته به نظر می‌رسد این کار بیشتر یک اقدام سمبولیک باشد، چرا که با توجه به اندازه کوچک کاوشگرها در مقایسه با فضای بین ستاره‌ای، بسیار بعید است حتی در صورت وجود حیات فرازمینی، این دیسک‌ها پیدا شوند. حتی در صورتی که موجودات فرازمینی این دیسک‌ها را پیدا کنند، با توجه به گذشت زمان زیاد، آنها جنبه تاریخی خواهند داشت و به علاوه ممکن است آنها زمانی پیدا شوندکه دیگر نشانی از حیات در زمین نباشد...

خداحافظ وویجر مهربان!

فرستنده و گیرنده‌های رادیویی و همچنین سایر ابزار آلات پژوهشی دو کاوشگر �وویجر� تا سال ۲۰۰۰ میلادی به خوبی فعال بود.

اما به مراتب با زیاد شدن فاصله آن‌ها با سیاره زمین، این امواج باید برای رسیدن به زمین مدت زمان بسیاری را طی کنند. به همین دلیل در طی این فاصله دچار افت کیفیت می‌شوند و به صورت پالس‌های بسیار ضعیف در زمین دریافت می‌شوند.

پیش بینی می‌شود که کاوشگر وویجر ۱ تا سال ۲۰۱۵ از منطقه تحت جاذبه خورشید (هلیو پوز) خارج شده و سفر خود را در فضای بین ستاره‌ای ادامه دهد. وویجر ۲ نیز در طی سال‌های آتی همین مسیر را در پیش خواهد گرفت. دانشمندان تخمین می‌زنند که نزدیک ترین فاصله مرز خورشیدی (هیلوپوز) تا خورشید (فضای تحت تاثیر خورشید و فضای بین ستاره‌ای) در حدود ۱۵ میلیارد کیلومتر باشد.

دانشمندان امیدوارند پیش از اینکه موتور‌های پیشران این دو کاوشگر ارزشمند برای همیشه در فضای بیکران خاموش گردند، وویجرها به جایگاهی خاص رسیده باشند

زمین از فاصله ۶٫۵ میلیون کیلومتری و از دید (وویجر ۱)

بر گرفته از : http://fa.wikipedia .org

زمین را از ماهواره های مختلف ببینید

زمین را از ماهواره های مختلف ببینید
با استفاده از این سایت میتونید ماهواره ی مورد نظرتون را که پرتاب شده به فضا را انتخاب کرده و از طریق اون، کره زمین را مشاهده کنید

همه چیز در مورد لایه اُزُن

لایه اُزُن گازی نامریی و از جنس اکسیژن است که در بالای سطح کره زمین وجود دارد. وظیفه این گاز محافظت از زمین در برابر تابش اشعه ماورای‌ بنفش خورشید که همان پرتوهای مضر خورشید محسوب می‌شوند، است. اگر این لایه نازک شود و به تدریج از بین برود، اشعه ماورای‌بنفش به راحتی به سطح زمین نفوذ کرده و سبب ایجاد بیماری‌های مختلفی از جمله سرطان پوست و آب‌مروارید در انسان می‌شود...
محافظت و جلوگیری از تخریب لایه‌اُزُن به عهده فرد فرد ماست. به همین خاطر تصمیم گرفتیم که در این هفته شما را بیشتر با عوامل تخریب لایه اُزُن آشنا کنیم تا شما هم بتوانید با شناخت عوامل تخریبی آن بیشتر به حفظش کمک کنید. 

بازنشستگی زودهنگام برای هابل

از سال ۱۶۱۰ تاکنون، یعنی از زمانی که گالیله تلسکوپ خود را به سوی آسمان نشانه رفت، هیچ رویدادی به اندازه ساخت و به کارگیری تلسکوپ فضایی هابل درک ما را از کیهان متحول نکرده است

جهان در دستان شما

بنیاد ویکی‌مدیا به طور رسمی توسط بنیانگذار ویکی‌پدیا یعنی جیمی ویلز در 20 ژوئن سال 2003 معرفی شد.

جیمی ویلز، بنیان‌گذار ویکی‌پدیا، اخیرا درخواستی در اینترنت منتشر کرده و در آن از کاربران خواسته برای حفظ این دایره‌المعارف آنلاین و همچنین پشتیبانی از 23 کارمندش به ویکی‌پدیا کمک مالی کنند. جالب اینجاست که این دعوت جیمی ویلز از سوی کاربران به خوبی پذیرفته شده و در حالی که تا پیش از انتشار بیانیه ویلز 2/4 میلیون دلار جمع شده بود، در عرض 8 روز پس از این درخواست بنیان‌گذار ویکی‌پدیا 50 هزار نفر 2 میلیون دلار دیگر اهدا کردند و احترام و تشکر ویلز را موجب شدند.اگر می‌خواهید بیش‌تر با ساختار مدیریت و نحوه اداره بنیاد ویکی‌مدیا آشنا شوید، این مطلب را تا انتها بخوانید. *** بنیاد ویکی‌مدیا چیست؟ بنیاد ویکی‌مدیا، سازمان مادر چندین پروژه مختلف مربوط به ارایه محتوا‌های رایگان است که مهم‌ترین آنها ویکی پدیا، برنده جایزه بهترین دایره‌المعارف آنلاین محسوب می‌شود.هدف بنیاد ویکی‌مدیا از اجرای این پروژه‌ها، ارایه محتوا‌های آموزشی در تمامی فرم‌ها به افراد دنیاست. این بنیاد از 300 سرور برای راه‌اندازی پروژه‌هایش استفاده می‌کند.ویژگی‌ منحصر به فرد پروژه‌های ویکی‌مدیا این است که برای همه رایگان است و در آن تبلیغات راهی ندارد. ویکی‌پدیا توسط نرم‌افزار MediaWiki پشتیبانی می‌شود و همچنین مجهز به ابزار‌هایی است که امکان مشارکت مردم را به منظور صحت و دقت بیش‌تر در محتوا‌ها ممکن می‌سازد. ویکی‌مدیا در حقیقت یک شرکت غیر انتفاعی است که تحت قوانین ایالت فلوریدا در آمریکا اداره می‌شود و مرکز اصلی آن در سانفرانسیسکو واقع شده است. بنیاد ویکی‌مدیا به طور رسمی توسط بنیانگذار ویکی‌پدیا یعنی جیمی ویلز در 20 ژوئن سال 2003 معرفی شد. بنیاد ویکی‌مدیا به غیر از ویکی‌پدیا، از پروژه‌های زیر نیز پشتیبانی می‌کند: - Wikimedia Commons: یک انبار رسانه‌ای که بیش از 3 میلیون و 400 فایل تصویری، ویدیویی و صوتی کاربردی را دربر می‌گیرد. - Wikibooks: پروژه‌ای برای ارایه متون کتاب‌ها به صورت رایگان - Wiktionary: یک لغت نامه و فرهنگ جامع چند‌زبانه - Wikinews: وب‌سایت روزنا‌مه‌نگاری شهروندی - WikiSource: کتابخانه‌ای از اسناد منبع - WikiVersity: یک پلات‌فورم آموزشی تعاملی - Wikiquote: مجموعه‌ای از نقل قول‌ها - Wikispecies: کتاب راهنمای حیات ویکی‌مدیا چگونه اداره می‌شود؟ بنیاد ویکی‌مدیا، در مجموع تنها 23 کارمند دارد که توسط مدیر اجرایی آن سو گاردنر، رهبری می‌شوند. این افراد از صد‌ها هزار داوطلبی که محتوا‌های خود را در جوامع ویکی‌پدیا به اشتراک می‌گذارند حمایت می‌کنند و خود این بنیاد توسط چندین داوطلب انگشت‌شمار که در کمیته‌های آن شرکت می‌کنند پشتیبانی مالی می‌شود. هیات امنای این بنیاد روی دیدگاه‌ها و برنامه‌های توسعه دراز مدت، ارتقای کیفی و حمایت مالی آن کار می‌کند. اعضای این هیات امنا توسط افرادی که در پروژه‌های ویکی‌مدیا سهیم هستند انتخاب می‌شوند و این هیات توسط هیات مشاوران پشتیبانی می‌شود که مدیریت آن را آنجلا بیسکی به عهده دارد.ویکی‌مدیا اولین بار با حمایت مالی صد‌ها هزار نفر و همچنین ارایه خدمات میزبانی و سرور‌ها توسط افراد بنیانگذاری شد. این کمک‌های مالی از 50 کشور مختلف جهان به بنیاد ویکی‌پدیا ارایه شده و بر همین اساس این بنیاد از دادن مالیات معاف است. مهم‌ترین کشور‌هایی که ویکی‌مدیا را حمایت مالی می‌کنند برزیل و اندونزی هستند.این بنیاد در صفحه‌ای که از طریق PayPal،MoneyBookers یا پست‌های ایمیلی ارسال می‌کند از همه مردم جهان درخواست کمک مالی می‌کند.ویکی‌مدیا میزان هزینه خود را از سال مالی که از اول ژوییه سال 2008 شروع و به 30 ژوئن 2009 منتهی می‌شود 9/5 میلیون دلار برآورد و میزان سود عملکرد سالانه‌اش‌ را 39/1 میلیون دلار اعلام کرده است. این بنیاد امیدوار است که بتواند میزان درآمد‌های خود را از طریق فعالیت‌ها و توسعه تجاری در سال 2009 به 6 میلیون دلار برساند ولی بخش اعظم آن را طریق اهدا و کمک‌های مالی افراد خیر، بنیاد‌های خصوصی و شرکت‌ها به دست می‌آورد. چشم‌انداز‌های ویکی‌مدیا اولین و مهم‌ترین چشم‌انداز ویکی‌مدیا، حفظ و ادامه حیات ویکی‌پدیا و پروژه‌های دیگر آنلاین به صورت ارایه رایگان محتوا و بدون تبلیغات است و پس از آن افزایش ترافیک کاربران و مخاطبان مهم ارزیابی می‌شود. هم‌اکنون بیش از 250 میلیون نفر از ویکی‌پدیا استفاده می‌کنند ولی این بنیاد امیدوار است تعداد مخاطبان در سال آینده به چندین برابر برسد.این بنیاد اعلام کرده که در صورت کمک و پشتیبانی مالی مردم، می‌تواند تجهیزات و سرور‌های خود را گسترش داده به تعداد کارمندان‌اش بیفزاید علاوه بر آن پهنای باندش را نیز افزایش دهد.ویکی‌مدیا همچنین قصد دارد از چندین طراح نرم‌افزار برای ارتقای ویکی‌پدیا دعوت به همکاری کند تا با ارایه ابزار‌های جدید‌تر، واسط کاربری ساده‌تر برای ویرایش متون، بهبود مراحل آپلود و مدیریت بهتر محتوا و به طور کلی پویایی بیش‌تر، تعداد خوانندگان و جامعه جهانی داوطلبان خود را گسترش دهد. این بنیاد قصد دارد با ایجاد نسخه‌های آفلاین، خدمات رایگان خود را برای سازمان‌های دیگر نظیر OLPC (یک لپ‌تاپ برای هر کودک) توسعه دهد. علاوه بر این با افزودن فرمت PDF به محتوا‌های خود دسترسی به محتوای آن را از طریق تلفن همراه و همچنین برای افرادی که هنوز به اینترنت دسترسی ندارند امکان‌پذیر سازد. متن کامل درخواست کمک بنیان‌گذار ویکی‌پدیا خواننده عزیز، امروز از شما خواهم خواست که با کمک‌های خود از ویکی‌پدیا حمایت کنید. شاید کمی غیر معمول باشد که یکی از پنج وب‌سایت پرطرفدار از کاربرانش تقاضای پشتیبانی مالی کند. ویکی‌پدیا به شیوه‌ای متفاوت از بقیه 5 وب‌سایت برتر جهان ساخته شده است. ما فقط 23 کارمند رسمی استخدامی داریم که بسیار کمتر از بقیه است. محتوای ویکی‌پدیا برای استفاده هر کسی به هر منظوری رایگان است. ما سالیانه هزینه‌ای در حدود 6 میلیون دلار داریم. ویکی‌پدیا توسط بنیاد غیر‌انتفاعی ویکی‌مدیا راه‌اندازی شده است که من آن را در سال 2003 افتتاح کردم.هسته مرکزی ویکی‌پدیا توسط یک جامعه جهانی با بیش از 150 هزار داوطلب پیش می‌رود که همه با هم خود را وقف گسترش آزاد دانش کرده‌اند. پس از گذشت هشت سال حاصل مشارکت این داوطلبان بیش از 11 میلیون مقاله به 265 زبان جهان است. بیش از 275 میلیون نفر در ماه برای دسترسی به اطلاعات رایگان و بدون تبلیغات، از وب‌سایت ما بازدید می‌کنند.مطمئنا ویکی‌پدیا بیش‌تر از یک وب‌سایت است. ما هدف مشترکی داریم: دنیایی را تصور کنید که در آن تک‌تک افراد زمین به تمامی دانش بشری دسترسی داشته باشند این هدف ماست. کمک شما به چندین طریق به ما کمک می‌کند. مهم‌تر از همه، شما ما را برای تامین هزینه پهنای باند جهانی یکی از وب‌گاه‌های محبوب اینترنتی که به طور فزاینده ‌ای افزایش می‌یابد، یاری خواهید کرد. همچنین وجوه نقدی ما را در اصلاح کردن نرم‌افزاری که با آن ویکی‌پدیا راه‌اندازی شده است کمک کرده و جست‌وجو، مطالعه و نوشتن را در آن آسان‌تر می‌کند. ما متعهد شده‌ایم تا دانش را رایگان در سرتاسر جهان به وسیله داوطلبان تازه توسعه بدهیم و بستر مشارکت با نهاد‌های فرهنگی و آموزشی را نیز فراهم کنیم.ویکی‌پدیا متفاوت است، بزرگ‌ترین دانشنامه در تاریخ که توسط داوطلبان نوشته شده است. ما مانند پارک ملی و مدارس، در ویکی‌پدیا اعتقادی به بودن تبلیغات نداریم. می‌توانیم با حمایت‌های هزاران نفر مثل شما، این سایت را رایگان و قدرتمند نگاه داریم. من شما را به مشارکت دعوت می‌کنم: بخشش شما به رایگان نگه‌ داشتن ویکی‌پدیا برای تمام جهان کمک خواهد کرد.

باریک‌ترین نمایشگر LED جهان عرضه می‌شود

این نمایشگر که LH95 LCD نام گرفته، کمتر از یک اینچ(دوونیم سانتی‌متر) ضخامت دارد و به گفته کارشناسان LG، عمق آن کمتر از 0/98 اینچ است.

شرکت کره‌ای LG با انتشار اخبار جدیدی مبنی بر عرضه باریک‌ترین تلویزیون LCD جهان در نمایشگاه CES لاس‌وگلاس طی هفته آینده، تعجیب همگان را برانگیخته است. این نمایشگر که LH95 LCD نام گرفته، کمتر از یک اینچ(2/5 سانتی‌متر) ضاخت دارد و به گفته کارشناسان LG، عمق آن کمتر از 0/98 اینچ است. به هر حال، هنوز اندازه‌ دقیق این نمایشگر افقی که باریک‌ترین نمایشگر LCD جهان محسوب می‌شود، منتشر نشده است. نخستین تصاویری که از این نمایشگر منتشر شده، یک صفحه نمایش بزرگ را نشان می‌دهد که قابلیت تماشای تصویر در آن از زاویه کم و از اطراف نمایشگر ممکن نیست که این جریان به علت باریک بودن بیش از اندازه نمایشگر رخ می‌دهد. علاوه بر این، سایت اینترنتی AVING.net ادعا کرده است که نمایشگر LH95 تصاویر را بر اساس فناوری LED به نمایش می‌گذارد و بر اساس فناوری TrueMotion Drive شرکت LG و با توان 240 هرتز فعالیت می‌‌کند. کنتراست تصویر در این نمایشگر 2,000,000:1 است. هنوز اخباری در مورد قیمت و تاریخ دقیق عرضه این نمایشگر منتشر نشده است، اما شرکت LG با آغاز نمایشگاه CES در تاریخ 8 ژانویه اطلاعات بیشتری را در مورد آن منتشر خواهد کرد.

معرفی شاتل فضایی به زبان ساده

شاتل در لغت به اتوبوسهایی اطلاق می شود که در یک مسیر مشخص رفت و آمد می نمایند. آن ها اتوبوسهایی هستند که برای حمل انسان،محموله های فضایی و بردن ماهواره به فضا،توسط اداره هوانوردی و فضایی ملی ایالات متحده آمریکا(NASA ) در دهه هفتاد میلادی طراحی شده است. شاتل فضایی بعنوان یک موشک قابل استفاده مجدد و فضاپیمای قابل بازیابی مطرح شد زیرا تا آن زمان در تکنولوژی پرتاپ با موشک،قسمت های مختلف از موشک جدا شده و به زمین سقوط نموده و یا اینکه در فضا سرگردان می ماندند برای مثال موشک ساترن 5 با جرمی حدود 2900 تن و ارتفاع 111 متر به فضا پرتاب شد ولی در بازگشت آنچه از این آسمان خراش پرنده باقی مانده بود توده ای 6 تنی بود که در اقیانوس آرام فرود آمد و راهی موزه شد. شاتل ها به ترتیب ساخت اینتر پرایز،کلمبیا،چلنجر،دیسکاوری،آتلانتیس و ایندیور نامیده شدند. اینتر پرایز توانایی پرواز به فضا را نداشت و فقط ابزاری آزمایشی و آموزشی بود. دوازدهم آوریل 1981(اوایل دهه 1360)،یعنی بعد از حدود 10 سال،شاتل فضایی کلمبیا،با موفقیت به فضا فرستاده شد تا فصل جدیدی از تجسس ای فضایی آغاز گردد. در سال 1983،اولین ماهواره به وسیله چالنجر در مدار قرار داده شد. در نوامبر 1983 اولین آزمایشگاه فضایی با 71 مورد آزمایش طراحی شده به وسیله دانشمندان آمریکا و اروپا به فضا فرستاده شد و در آوریل 1984،اولین تعمیر ماهواره ای توسط شاتل صورت پذیرفت و بازیافت ماهواره های پاپالا و وستار و بازگرداندن آنها به زمین در نوامبر سال 1984 اتفاق افتد تا در 5 سال آغازین استفاده از شاتل،ماموریتهای بسیار مهمی انجام شود.پس از این موفقیت های اولیه در ژانویه سال1986،با انفجار شاتل چالنجر(چلنجر) و کشته شدن خدمه آن بعلت ایجاد شعله  در مخزن سوخت بیرونی،مامریتهای شاتل برای تحقیق و تفحص به مدت 3 سال معلق ماند.   سازمان ناسا این 3 سال را صرف تکمیل و ایمن تر کردن شاتل نمود و در سال 1988 میلادی پروازهای شاتل دوباره آغاز شد. ولی متاسفانه دوباره حادثه به سراغ شاتل های فضایی آمد،در روز شنبه 12 بهمن 1381(16 ژرانویه 2003)در حدود ساعت 14 به وقت جهانی هفت فضانورد شاتل کلمبیا در پایان یک ماموریت 16 روزه علمی حاضر بودند(آماده بودند) که به زمین بازگرند،اما در کمال حیرت مردمان این فضاپیما  در اثر یک مشکل در قسمت مخازن سوخت منفجر شد و از بین رفت. پس از این حادثه بار دیگر شاتل ها به مدت 3 سال زمین گیر شدند. لازم به ذکر است شوروی سابق نیز برنامه ای مشابه با شاتل فضایی آمریکا را در نوامبر سال 1988 آغاز کرد،در این تاریخ شوروی نخستین شاتل خود به نام بوران را برای آزمایش پرواز بدون سرنشین به مدار فرستاد. شاتل بوران تقریبا هم اندازه وهم شکل شاتل آمریکا بود. این شاتل به همراه موشک جدید انرژیا به فضا رفت. اما این برنامه در سال 1993 یعنی بعد از فروپاشی شوروی با توقف روبرو شد. بوران دیگر هرگز پرواز نکرد. ساختار شاتل فضایی شاتل ها دارای سه بخش اصلی هستند: 1.     مدارگرد 2.     دو موشک سوخت جامد یا " بالا برنده" 3.     مخزن بیرونی و بزرگ سوخت مایع مدارگرد: مدارگرد تنها بخشی از شاتل است که وارد مدار می شود. مدارگرد به مخزن بزرگ سوخت متصل است و هیدروژن و اکسیژن مایع موجود در آن را می سوزاند تا نیروی رانشی پرتاب ایجاد شود. طول این مدارگرد 37 متر،عرض آن از انتهای یک بال تا انتهای بال دیگر 24 متر و ارتفاع آن در حالت ایستاده روی سکوی پرتاب 17 متر است. مدارگرد نیز پس از پایان ماموریت به زمین باز می گردد و مانند هواپیمایی با سرعت 346 کیلومتر در ساعت بر باند ویژه فضاپیما ها می نشیند. مدارگرد نیز دست کم صد بار می تواند در مدار زمین قرار گیرد و هر بار مدت پرواز آن از 5 تا حداکثر 30 روز است. مدارگرد دارای سه بخش است: کابین فضانوردان،آفت یا اتاق بار و موتورها. کابین فضانوردان،در بخش جلویی شاتل قرار دارد و به طور میانگین گنجایش 7 نفر و در شرایط اضطراری 10 نفر را داراست. اتاق بار یا آفت قسمتی است در طبقه ی عقبی پرواز که متخصصان فنی و علمی در آنجا می نشینند. ان ها را به ترتیب متخصصان ماموریت(فضانوردان ناسا) و متخصصان بار(که فضانورد نیستند و عموما دانشمندند) می نامند. منظور از بار، ماهواره یا تجهیزاتی است که در فضاپیما با خود به مدار زمین می برد. در یک شاتل،51 موتور به کار رفته است. موتورهای موشکی سوخت جامد که فقط در دو دقیقه نخست پرتاب به کار می روند. سه موتور اصلی در جریان پرتاب روشن اند. این موتورها نیروی لازم برای کشش 170 تن جرم شاتل را تولید می کنند. دو موتور مانور در مدار، فضاپیما را قادر می سازند تا مدار خود را بدور زمین اصلاح کند و یا تغییر مسیر دهد. لازم به ذکر است که توان موتورهای شاتل فضایی حین برخاستن 140 میلیون اسب بخار است.(یعنی معادل توان حدود 1.5 میلیون پژو 206) بالا برنده ها: دو موشک با سوخت جامد،بزرگ ترین موشک های سوخت جامدی اند که تا بحال برای پروازهای فضایی ساخته شده اند، این دو موشک قادرند هزار و سیصد تن جرم را رو به بالا بکشند و فقط صعود فضاپیما را تند تر می کنند. هر کدام از این موشک ها 43 متر ارتفاع و در هنگام پر بودن 60 تن وزن دارند. یک موشک پرتاب کننده نیروی رانشی معادل 1.5 میلیون کیلو گرم در هنگام پرتاب ایجاد می کند. این دو موشک پس از اینکه شاتل فضایی را بع ارتفاع 45 کیلومتری از زمین رساندند یعنی بالای ضخیم ترین لایه های جوی زمین از فضاپیما جدا می شوند و با چتر در اقیانوس فرود می آیند. این موشک ها قابل بازیافت بوده و در ماموریت های بعدی مورد استفاده قرار می گیرند. مخزن سوخت بیرونی: طول مخزن سوخت بیرونی 48 متر و عرض آن حدود 8 متر است و با 705 تن سوخت هیدرازین و نیتروکسید نیتروزین در کل 738.5 تن جرم دارد. این مخزن سه موتور موشکی مدارگرد را تغذیه می کند. این مخزن سوخت پس از رساندن مدارگرد به ارتفاع  مورد نظر،از آن جدا می شود و طبق برنامه بر اثر برخورد با جو زمین می سوزد و از بین می رود. ارتفاع مدارهایی که شاتل در آنها قرار می گیرند از 185 تا 1110 کیلومتر با توجه به ماموریتشان تغییر می کند. گرچه بیشتر اوقات به مدار 240 کیلومتری می روند. در آنجا هر 90 دقیقه یک بار دور زمین می گردند. شاتل فضایی در مواجهه با جو زمین چه می کند؟ اصطکاک بدنه شاتل فضایی با جو زمین موجب می شود دما در حد بسیار بالایی بالا برود. برای حل این مشکل مهندسان ناسا سطح زیرین مدارگرد را با سرامیک می پوشانند. طرح فعلی شاتل شامل20548 قطعه سرامیک از جنس الیا سیلیکون است. هر قطعه طوری شکل گرفته که دقیقا قالب تمام زوایای فضاپیما باشد و بتواند دمایی برابر با 1260 درجه سانتیگراد را تحمل کند. کلاهک دماغه شاتل و لبه ی بال ها که در هنگام بازگشت شاتل به جو،بیشترین گرما را متحمل می شوند،با ماده ای پوشیده اند که می تواند دمایی برابر 1649 درجه سانتیگراد را تحمل کند،دمایی که فولاد در آن ذوب می شود. آینده ی شاتل های فضایی: قرار بود شاتل ها ابزارهای ارزان قیمتی برای پرتاب فضانوردان به مدار باشند،اما در عمل هر پرتاب حدود سیصد میلیون دلار هزینه در بر داشت. نکته دیگر این است که ناسا باید حدود دوازده هزار نفر را فقط برای پرتاب فضاپیما استخدام کند! جایگزین آینده شاتل ها احتمالا چیزی مشابه هواپیمای ملی هوا فضا خواهد بود که ناسا و نیروی هوایی آمریکا بطور مشترک با هم ساخت اد. این هواپیما که X-33 نام دارد، سی و سومین هواپیما از یک رشته پر تعداد هواپیما های آزمایشی مشترک ناسا و نیروی هوایی است. این رشته از هواپیما ها به هواپیمای X-34 که مدل دیگری از موشک های قابل مصرف دوباره است،رسیده اند. هواپیمای X-33 مانند یک هواپیمای جت عادی از باند پرواز بلند می شود و به سرعت مناسب جهت پرتاب به مدار زمین می رسد و همانند یک هواپیمای معمولی فرود می آید.چ این فضاپیما طوری طراحی شده است که خودش را سریعتر و بالاتر پرتاب کند،تا جایی که جو آن قدر نازک شود که موتورهای عکس العملی آن به کار افتد. سپس در سرعت 22 ماخ(22 برابر سرعت صوت است یعنی 6.4 کیلومتر در ثانیه)، این موتورها خاموش می شوند و یک موتور موشکی، سرعت آن را به 25 ماخ(سرعت لازم برای حرکت در فضا)می رساند. هر پرتاب هواپیمایX-33 بیش از یک میلیون دلار هزینه خواهد داشت. طرفداران این طرح مدعی اند که می توان این هواپیما را یک روز و نیم پس از فرود،دوباره به فضا فرستاد(شاتل ها باید بین پروازها چندین ماه استراحت کنند) و از آن جایی که هواپیمای هوافضا،بیشتر مانند یک جت عمل می کند تا یک موشک،می تواند در شرایط اضطراری دور بزند و به نقطه حرکتش بازگردد،قابلیتی که شاتل های فضایی ندارند.

5 دلیل شکست ویستا

ویندوز ویستا، سیستم عامل پر سرو صدای مایکروسافت که این غول نرم‌افزاری حساب ویژه‌ای روی آن باز کرده بود در اذهان مردم وجهه جالب توجهی ندارد و بسیاری از اهالی فناوری اطلاعات از به کارگیری ویستا سر باز زده‌اند.

در حالی که نزدیک به 20 ماه از انتشار ویندوز ویستا می‌گذرد، بر اساس آمار موسسه تحقیقاتی فورستر، این سیستم عامل تنها در 8/8 درصد کامپیوترهای دنیا مورد استفاده قرار گرفته است.از سوی دیگر مایکروسافت کار روی سیستم عامل آینده خود ویندوز 7 را شتاب بخشیده است و قصد دارد آن را تا سال 2010 وارد بازار کند. به این ترتیب انتشار زود هنگام ویندوز 7 از یکسو و افزایش طول عمر ویندوز XP از سوی مایکروسافت توجیه مناسبی برای کنارگذاشتن ویستا از سوی اهالی IT است.وب سایت Tech Republic پنج دلیل عمده برای شکست ویندوز ویستا برشمرده است که آنها را مرور می‌کنیم. اپل، ویستا را بدنام کرد تبلیغ هوشمندانه «من یک Mac هستم» اپل، این پیش‌زمینه را به کاربران القا کرد که ویندوز ویستا یک سیستم عامل معیوب و خسته‌کننده است که کار کردن با آن دشوار است. مایکروسافت دو سال پس از تحمل سرکوفت‌های اپل، سرانجام تبلیغاتی با عنوان «من یک PC هستم» را برای دفاع از ویندوز آغاز کرد. این حربه تبلیغاتی ممکن است تاحدودی موثر واقع شود، اما برای تغییر جایگاه ویستا در بین مردم کاری از پیش نخواهد برد. XP همه چیز دارد در سال 2001 که ویندوز XP منتشر شد، حدود 600 میلیون کامپیوتر در دنیا وجود داشت که روی 80 درصد آنها سیستم عامل ویندوز نصب بود. از این میان 65 درصد به ویندوز 95، 98 و 26 درصد به ویندوز 2000 و NT تعلق داشت. یکی از اهداف اساسی ویندوز XP، متحدکردن ویندوزهای سری 9X و ویندوزهایی بود که با کد پایه NT نوشته شده بود که در نهایت این هدف تحقق یافت. اما در حال حاضر بیش از 70 درصد از کامپیوترهای شخصی دنیا که تعدادشان به 1/1 میلیارد دستگاه می‌رسد به ویندوز XP مجهز است. به این ترتیب این سیستم عامل بزرگ‌ترین پایگاه کاربری را در تاریخ سیستم‌های عامل به خود ا ختصاص داده است. با این تفاسیر به هم زدن جبری که حول ویندوز XP وجود دارد کار ساده‌ای نیست. گفتنی است ویندوز XP حتی می‌تواند طی سال‌های آینده سهم بیش‌تری از بازار را تسخیر کند. اما چگونه؟ به زودی بازار پر از کامپیوترهای همراه ارزان‌قیمت یا به اصطلاح نِت‌بوک‌ها خواهد شد. در حالی که این دستگاه‌های ارزان‌قیمت آنقدر قدرت دارند که برای کاربران امکان اتصال مناسب به اینترنت را فراهم آورند، در اجرا و پشتیبانی از ویندوز ویستا کم می‌آورند؛ بنابراین اکثر نت‌بوک‌ها به سیستم‌ عامل ویندوز XP یا لینوکس مجهز هستند. همچنین اینتل بازار بسیار مناسبی را برای نت‌بوک‌ها ظرف چند سال آینده پیش‌بینی می‌کند. ویستا کند است مایکروسافت همواره به د لیل تغییرات فراوان و افزودن قابلیت‌های جدید به برنامه‌ها و نرم‌ افزارهایش که باعث پیچیده شدن کد پایه آنها می‌شود از سوی اهالی IT مورد انتقاد بوده است. اما این جو منفی هیچگاه بر فروش نرم‌افزارهای مایکروسافت تاثیر چندانی نداشته است. اما دست آخر، مایکروسافت با ویندوز ویستا و اشکالات متعدد آن به دام افتاده است و دیگر کسی به راحتی از پیچیدگی نرم‌افزاری ویستا نمی‌گذرد. ویندوز ویستا از بیش از 50 میلیون خط کد تشکیل شده است. اما ویندوز XP در زمان عرضه از 35 میلیون خط کد تشکیل شده بود که هم‌اکنون به 40 میلیون خط کد رسیده است. پیچیدگی نرم‌افزاری ویستا باعث افت سرعت آن، حتی روی سریع‌ترین و جدیدترین کامپیوترها می‌شود. به جرات می‌توان گفت آخرین نسخه ویندوز XP عملکرد بهتری از ویندوز ویستا دارد. علاوه بر این نباید فراموش کنیم که هیچکس دوست ندارد کامپیوتر جدیدش، کندتر از سیستم قدیمی‌اش باشد. اصلا ویستایی در کار نبود مایکروسافت با عرضه ویندوز XP بر آن بود که مدل تجاری سیستم عامل خود را دگرگون کند تا کاربران از خرید بسته‌های نرم‌افزاری، به اشتراک نرم‌افزاری روی آورند.به همین دلیل، مایکروسافت نامگذاری سالانه سیستم عامل‌هایش را تغییر داد و نام XP را برای سیستم عامل جدید خود در آن زمان برگزید که از کلمه experience (تجربه) برگرفته شده و به این معناست که کاربران تجربه متفاوتی را پشت سر خواهند گذاشت. به عبارت دیگر هدف کلی مایکروسافت با ویندوز XP این بود که کاربران و شرکت‌ها به طور سالیانه حق اشتراک بپردازند و از تمام به روزرسانی‌های نرم‌افزاری ویندوز XP بهره‌‌مند شوند. البته پرداخت نکردن حق اشتراک به معنای از کار افتادن سیستم عامل بود و به این گونه فعال‌سازی برنامه‌ها و نرم‌افزارها با ویندوز XP جا افتاد. مایکروسافت، ویندوز XP و آفیس XP را همزمان در سال 2001 منتشر کرد که کاربران می‌بایست کد فعال‌سازی هر دو نرم‌افزار را وارد می‌کردند. در واقع این، آغازی برای جا انداختن مدل تجاری اشتراک نرم‌افزاری بود که البته مایکروسافت در پایان سال 2001 از فروش آفیس تحت مدل تجاری اشتراکی دست کشید و برای فروش نرم‌افزارهایش به همان مدل تجاری سابق روی آورد.در واقع ارایه به روزرسانی‌های پیوسته به جای انتشار یک نسخه نرم‌افزاری جدید ظرف هر 5-3 سال، ایده خوبی بود، اما مایکروسافت کار با این مدل تجاری را بلد نبود و از این رو به همان مدل تجاری سنتی بسنده کرد که چندان با وضعیت فنی و اقتصادی دنیای IT همخوانی ندارد و اینگونه بود که ویستا متولد شد. ترک عادت موجب مرض است! دلیل عمده رونق ویندوز XP، پشتیبانی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری و سازگاری با ویندوز‌های 9X و همچنین دارا بودن انسجام ویندوز NT بود. ارایه یک پلات‌فورم واحد ویندوز که از سازگاری بالایی برخوردار باشد و کاربری ساده و آسانی را برای کاربران مجموعه‌های IT و فروشندگان نرم‌افزار و سخت‌افزار فراهم آورد مساله بزرگی بود که مایکروسافت با ویندوز XP به خوبی از عهده آن برآمد. اما مایکروسافت به این نکته مهم در مورد ویستا توجه نکرد و با وجود طولانی بودن دوره نسخه بتا ویستا، این سیستم عامل در زمان عرضه در ژانویه سال 2007 با بسیاری از نرم‌افزارها و سخت‌افزارها سازگار نبود. به این ترتیب با وجود بلا استفاده بودن تعداد زیادی از برنامه‌ها و سخت‌افزارها در ویستا، این سیستم عامل در میان بسیاری از اهالی صنعت IT عملا جایی نداشت. همچنین پس از اینکه موج وسیعی از ویروس‌ها، کرم‌ها و بدافزارها در اوایل دهه جاری پلات‌فورم ویندوز را تضعیف کرد، مایکروسافت تصمیم گرفت محصولات خود را ایمن سازد. یکی از نتایج این گام بزرگ، انتشار سرویس پک 2 ویندوز XP بود که با استقبال گسترده‌ای روبه‌رو شد و این ویندوز را به پرکاربرترین سیستم عامل دنیا تبدیل کرد. ویندوز ویستا مطمئنا ایمن‌ترین سیستم عامل مایکروسافت است، اما کاربران مجبورند در ازای این امنیت، قیمت گزافی را بپردازند. در یک کلام، ویندوز ویستا بسیاری از عادات کاربران در ویندوز XP را زیر پا گذاشت.

به ماه خط بفرستید

Certificate of Participation This certificate recognizes that Sohaib Obaidi Ebtihaj has joined the Lunar Reconnaissance Orbiter “Send Your Name to the Moon” Project Date: May 10, 2008 | Certificate No: 757105 The Lunar Reconnaissance Orbiter is built and managed by NASA Goddard Spaceflight Center for NASA. “Send Your Name to the Moon” is a partnership with NASA, the LRO Project, The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory and the Planetary Society.

به ماه خط بفرستید

منظومه ای در حال گردش به دور ستاره ای بسیار دور

ستاره شناسان می گویند منظومه ای در حال گردش به دور ستاره ای بسیار دور را کشف کرده اند که بسیار به منظومه ما شباهت دارد.

بر اساس این اکتشاف، دو سیاره پیدا شده است که اندازه ای متناسب با سیارات مشتری و کیوان دارند و به دور ستاره ای نصف اندازه خورشید می گردند. مارتین دامینیک، از دانشگاه سنت اندروز در بریتانیا می گویند بر اساس این یافته می توان به این نتیجه رسید که تعداد منظومه های شبیه به منظومه شمسی احتمالا بیشتر از تعدادی است که دانشمندان گمان می کردند.

او همچنین در یک گردهم آیی مهم دانشمندان عرصه نجوم گفت منجمان در آستانه یافتن شمار بیشتری از اینگونه منظومه ها هستند. این پژوهشگر دانشگاه سنت اندروز گفت در میان این مجموعه سیارات یافته شده و دیگر سیاراتی که وضعیت مشابه دارند، امکان وجود سیاره ای خاکی مشابه کره زمین وجود دارد.

او توضیح داد که کشف چنین دنیاهایی تنها به زمان نیاز دارد.دکتر دامینیک به بخش اخبار بی بی سی گفت: "این دو سیاره کشف شده نسبت جرم، شعاع گردش و طول گردشی متناسب با سیاره های مشتری و کیوان دارند." "به نظر می رسد این دستگاه فلکی به شیوه ای مشابه منظومه شمسی ما شکل گرفته باشد و اگر همینطور باشد، به نظر می رسد نمی توان منظومه شمسی را منحصر به فرد دانست." دکتر دامینیک حاصل پژوهش و یافته های خود را در جلسه ملی نجوم جامعه سلطنتی منجمان بریتانیا در بلفاست ارائه کرد.

تاب برداشتن نور

دستگاه فلکی تازه کشف شده از کره زمین حدود 5000 سال نوری فاصله دارد، متراکم تر و کوچکتر از منظومه شمسی است و گردش آن به دور ستاره ای است که منجمان آن را با نام OGLE-2006-BLG- 109L می شناسند. هرچند حدود 300 سیاره خارج از منظومه شمسی شناسایی شده است، منجمان در یافتن منظومه ای که به منظومه شمسی شباهت داشته باشد ناکام بوده اند. دکتر دامینیک گفت 10 درصد دشتگاه های فلکی شناسایی شده تا کنون بیش از یک سیاره داشته اند.

او توضیح داد که در حال حاضر برای یافتن سیارات خارج از منظومه شمسی، عمدتا سیاره های گازی بزرگی ردیابی می شوند که به فاصله کمی از ستاره مادر، به دور آن می گردند و نور آنها بطور مستقیم به زمین می رسد. اما سیاره های OGLE با روشی بنام مایکرولنزینگ جاذبه ای کشف شده اند که اساس آن یک تئوری آلبرت اینشتین است.بر اساس این تئوری، نور اجرام آسمانی دور دستی که دقیقا در امتداد مسیر کره زمین به سیاره بزرگتری در میانه مسیر قراردارند، بخاطر میدان جاذبه سیاره میانه، تاب برداشته و در کره زمین تصویری بزرگتر از تصویر واقعی، حاصل از دو تصویر معوج شده، به دست می آید.

هدف نهایی

دکتر دامینیک می گوید هدف نهایی پژوهشگران، یافتن سیاراتی قابل سکونت همانند زمین، یا سیاراتی مانند مریخ است.او معتقد است بخاطر پیشرفت روزافزون تکنولوژی این هدف دست نیافتنی نیست.مارتین دامینیک گفت: "در حال حاضر مایکرولنزینگ می تواند اجرام کوچکتر از کره زمین را نیز ردیابی کند و سیارات قابل سکونت بیشتری را ردیابی کرده است." "در نتیجه در چند سال آینده شاهد حادثه ای بسیار هیجان انگیز خواهیم بود."در حال حاضر میان منجمانی که از روش مایکرولنزینگ استفاده می کنند و دانشمندان دیگری که دستگاه های فلکی جدید را با قرار گرفتن آنها در مسیر نور یک ستاره دور دست تر تا کره زمین کشف می کنند رقابت وجود دارد. اما آقای دامینیک افزود احتمال کشف سیاره هایی دور دست به اندازه سیارات تازه کشف شده، با روش دوم کم است چون آن سیارات دورتر از آن هستند که از این روش بتوان سیاره هایی به حجم کره زمین را تشخیص داد.

کاوش در اقیانوس‌های اروپا

طرح‌های کاوش در اروپا، قمر مشتری، که همواره مورد توجه دانشمندان بوده این بار جدی تر مطرح شده است. دانشمندان در پی فرستادن یک زیر دریایی به اقیانوس‌های زیر سطح این قمر هستند.

زمین در فضای بیکران

تصویری از کارل ساگان
عکس زیر توسط فضاپیمای وویجر از زمین گرفته است. عکسی که زمین را در فضای بیکران نشان می دهد. کارل ساگان فضانورد آمریکایی کتابی با همین عنوان نوشته است.